بررسی تأثیر برنامه ریزی استراتژیک در احیاء بافت های تاریخی با رویکرد توسعه پایدار محورهای فرهنگی شهری (نمونه موردی محور تاریخی فرهنگی شهر سمنان)

امروزه گستره تعاریف توسعه پایدار شامل موضوعات و شاخصه های متنوعی در حوزه های گوناگون سیاست گذاری و عملیاتی می شود. لیکن از ملزومات دست یابی به هدف توسعه پایدار موفق در جمیع جهات، ترسیم چشم انداز راهبردی با بهره گیری ازدانش مدیریت استراتژیک به منظور تصمیم سازی در اجرای طرح های عملیاتی می باشد. این امر همواره در شهرهای ایران به عنوان یک حلقه مفقوده در طرح های توسعه عمرانی، بهسازی و نوسازی شهری محسوب گرددیده است . برنامه ریزی استراتژیک مدون در تبیین چشم انداز فرهنگی شهرها که بخشی از آن در بافت های تاریخی متجلی است، می تواند به احیاء وتعیین کاربردی متناسب با شأن تاریخی فرهنگی بافت، در راستای تحقق توسعه پایدار منجر شود. در مقاله حاضر سعی شده با بهره گیری از روش های اسنادی، تحلیلی و پیمایش میدانی به بررسی تأثیر برنامه ریزی استراتژیک مبتنی بر اصول توسعه پایدار در احیاء و بهره برداری از بافت های تاریخی و محورهای فرهنگی شهری پرداخته و به عنوان نمونه موردی به طرح راهکارهای بهبود فضای عمومی و احیاء محور تاریخی فرهنگی شهر سمنان در راستای توسعه فرهنگی پایدار بپردازیم.

Keywords:

برنامه ریزی استراتژیک , چشم انداز فرهنگی , احیاء بافت تاریخی , توسعه پایدار شهری , محور فرهنگی شهر