مطالعه آزمایشگاهی تاثیر مسلح کننده ها بر کاهش میزان نشست بالاست

در این مطالعه به بررسی آزمایشگاهی تقویت لایه های زیرین راه آهن (بالاست) از طریق کاربرد شبکه های پلیمری (ژئوگرید و ژئوگریدانکرها) به منظور افزایش تحمل بالاست بررسی تاثیر ژئوگرید و ژئوگردانکرها در کاهش نشست ناشی از بار دینامیکی قطار بررسی تاثیر فواصل قرار گیری ژئوگرید بر کاهش نشست بالاست بررسی تاثیر تعداد لایه های ژئوگرید بر کاهش نشست بالست و بررسی تاثیر موقعیت قرار گیری مواد پلیمری بر کاهش نشست بالاست پرداخته شده است در این راستا با انجام مطالعه آزمایشگاهی (آزمایش جعبه ای کوچک مقیاس) ، رفتار و عملکرد بالاست ، تحت شرایط میدانی شبیه سازی گردید از این رو با آنالیز ابعادی ، ضخامت لایه بالاست و ابعاد تراورس در مقیاس واقعی به مدل آزمایشگاهی مبدل شده و نشست لایه بالاست تحت اثر عبور قطار از روی ریل به صورت ترکیب بارهای استاتیکی و دینامیکی محاسبه گردید نتایج نشان داد نرخ رشد نشست با عمق قرار گیری ژئوگرید انکر رابطه دارد به نحوی که افزایش عمق قرار گیری ژئوگریدانکر موجب افزایش میزان نشست بالاست شده است همچنین نتایج موید آن بود که استفاده از ژئوگریدانکر روند مسلح سازی بالاست را جهت کاهش میزان نشست به میزان قابل توجهی بهبود بخشیده است از این رو پیشنهاد می گردد جهت مسلح سازی لایه بالاست در خطوط راه آهن از ژئوگرید انکر و در اعماق نزدیک به تراورس بهره برده شود. مطابق مطالغه آزمایشگاهی حاضر انتظار می رود استفاده از ژئوگریدانکر و در اعماق کم از تراورس میزان نشست استاتیکی و دینامیکی خطوط راه آهن را به مقدار قابل توجهی کاهش دهد.

Keywords:

خطوط راه آهن , بالاست , نشت دینامیکی , ژئوگرید و ژئوگریدانکر , فرکانس متغیر