تأثیر بکارگیری پساب آب شیرینکن بر شاخصهای مورفولوژیکی گیاهان شورپسند

نیاز روز افزون بشر به منابع آبی همراه با افزایش شدید نیاز به تخلیه پساب به محیط زیست، موجب توسعهی استراتژی بکارگیری مجدد آب در دنیا شده است. افزایش جمعیت از یک سو و افزایش میزان تقاضا برای منابع آبی از سوی دیگر باعث فشار بیشتر به این منابع شده است. به همین سبب بسیاری از کشورهای دنیا به بهرهگیری از منابع آبی نامتعارف از جمله پسابها روی آوردهاند. با توجه به موقعیت ایران و وجود بحران آب در کشور، استفاده از منابع آب آبیاری با کیفیت پایین همچون پساب آبشیرینکنها و استفاده از گیاهان خشکزیست و شورزیست از اهمیت بالائی برخوردار است. هدف از این تحقیق، بررسی استفادهی مجدد از زهآبهای شور برای کشت گیاهان شورپسند در راستای افزایش بهرهوری آب، تولید غذا و حفظ منابع آب و خاک می باشد. بدین منظور آزمایشی با چهار تیمار گیاهی شامل آلوئهورا، گز شاهی رزماری و بابونه با دو تیمار کیفیت آب، پساب آبشیرینکن با شوری5/77وآب معمولی با شوری 2/04دسی زیمنس بر متر در زریندشت فارس در سالهای1391-1392 انجام شد. طرح آزمایشی به صورت کرتهای خرد شده در قالب بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. در دو گیاه رزماری و بابونه هیچ گونه اختلاف معنیداری مشاهده نشد، اما وزن تر برگ، وزن تر و خشک ریشه، طول برگ، طول ریشه و نسبت ریشه به شاخساره در آلوئهورا اختلاف معنیداری در آبیاری با آب معمولی و پساب مشاهده شد. در گز شاهی تنها نتایج مقایسه میانگین طول ساقه بیانگر اختلاف معنیدار در سطح پنج درصد بود.

Keywords:

پساب آب شیرینکن , آب نامتعارف , گیاهان شورپسند , محیط زیست