ارزیابی کمبود کاربری پارک شهر و پیشنهاد در مورد برطرف کردن آن و مکانیابی (نمونه موردی: شهرستان ماسال)

برنامه ریزی شهری نقشی اساسی در رسیدن به اهداف توسعه ایفا می کند. در سال 75 ماسال که بخشی از شهرستان تالش بود بهعنوان شهری مستقل محسوب شد. بررسی آماری این شهر با جمعیتی حدود 15743 نفر نشان دهنده ی افزایش جمعیت در نیمقرن اخیر می باشد. از آنجایی که شهرها بدون وجود فضای سبز قابل تصور نیستند لذا این سؤالات مطرح می شود که آیا سرانهپارک موجود برای جمعیت حاضر کافی است؟ در صورت کمبود چه پیشنهاداتی برای رفع آن ارائه می شود؟ و ایده آل ترین مکانبه منظور احداث پارک جدید در کدام قسمت از شهر برای جمعیت آینده مناسب خواهد بود؟پژوهش حاضر از دو جنبه کمی-کیفی مورد بررسی قرار گرفته که در بررسی کمی، به سطوح و سرانه های موردنیاز وضع موجود وافق 25 ساله آتی شهر (1418) پرداخته شده است. سرانه ها و استانداردهای پارک، حاکی از کمبود فضای سبز و عدم تناسبفضای سبز با جمعیت فعلی شهر می باشد. نوع پژوهش توسعه ای می باشد که کمبودهای کاربری مورد نظر با توجه به جمعیتحال و آینده ارزیابی شد و سایت های مختلف برای جانمایی پارک جدید در جدول SWOT مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج حاکی از رشد جمعیت تا حدود 31312 نفر در سال 1418 می باشد. سرانه پارک برای هر نفر 7 تا 12 مترمربع است، درحالی که شهر ماسال با داشتن فضایی حدود 1.8 متر مربع برای هر شهروند ماسالی، با کمبود فضایی 103365 متر مربع برایجمعیت موجود مواجه شده است و کمبود فضای سبز برای جمعیت آینده حدود 162822 متر مربع می باشد. انتظار می رود کهیافته های این پژوهش بتواند به عنوان چارچوبی برای حل مشکلات، و پیشنهادات آن، راهگشایی برای مدیران و صاحب منصبان گردد.

Keywords:

پارک , ماسال , جمعیت , فضای سبز , برنامه ریزی