تحلیلی بر برنامه ریزی کاربری اراضی در طرح های توسعه شهری با تأکید بر کاربری فضای فرهنگی (مطالعه موردی : شهر لاهیجان)

؛«برنامه ریزی کاربری اراضی شهری» در واقع مجموعه فعالیت هایی است که محیط انسانی را مطابق خواسته ها و نیازهای جامعه ی شهری سامان می بخشد و این مقوله هسته ی اصلی برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد. امروزه در اثر شهر نشینی بدون برنامهنابسامانی هایی در ویژگی های کاربری زمین در شهر ها به وجود آمده است، جهت ارتقاء کیفی شهر نشینی، ساماندهی کاربری اراضیشهرها از اهمیت بالایی بر خوردار می باشد. عموماً ارزیابی چگونگی کاربری اراضی شهری منعکس کننده تصویری گویا از منظر وسیمای شهری و همچنین چگونگی تخصیص فضای شهری به کاربرهای مختلف مورد نیاز شهر در طی زمان و در جهت رسیدن بهاهداف توسعه شهری می باشد. گسترش کالبدی این شهر در دو دهه اخیر و افزایش جمعیت آن، باعث عدم تعادل در کاربری اراضی آنگردیده است.در این تحقیق ضمن بررسی دیدگاههای نظری و روند عملی چگونگی ارزیابی کاربری اراضی شهری در ایران، مشخصاً به تحلیل وارزیابی این مهم در شهر لاهیجان گیلان به روش تحلیلی – تطبیقی پرداخته شده است. ارزیابی کمی کاربری اراضی شهر با توجه بهسرانه ها و معیارها و همچنین ارزیابی کیفی آن با توجه به ماتریس های سازگاری، ظرفیت، مطلوبیت و وابستگی و تحلیل علمی آن دراین پژوهش بررسی شده است.نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر آن است که ، برنامه ریزی کاربری اراضی شهری در توسعه پایدار شهر لاهیجان را مورد ارزیابی وتحلیل قرار داده و با توجه به یافته ها که بیانگر جمعیت حال حاضر (1393) لاهیجان، که برابر 102237 نفر و عدم انطباق کاربریفضای فرهنگی به لحاظ کمی با استانداردهای مورد استفاده در ایران که برابر سرانه هر نفر 05m/. است را مورد تجزیه و تحلیل قراردهد و راهکارهایی برای انطباق کاربری موردنظردر سال 1418 که جمعیت به 186692 نفر افزایش می یابد ارائه دهد.

Keywords:

برنامه ریزی , تحلیل , کاربری زمین , کاربری فرهنگی , شهر لاهیجان