فن شناسی منبر و آرایه های چوبی مسجد جامع روستای سرآور گلپایگان

علیرغم آنکه شیوه های ساختمانی بناهای گذشته در سکونتگاه های شهری و مراکز جمعیتی بزرگ عمدتا در قالب یک فرهنگ فراگیر و منطبق با اصول و فنون معماری خاص هر دوره انتظام یافته است ولیکن ساخت بنا در مناطق روستایی بیشتر تابع فرهنگ ساختمان سازی و شرایط محیطی مکان قرار گیری روستا بوده و از قوالب و ساختارهای معماری عمومی رایج هر دوره در آن نشان های کمتری دیده می شود ؛ چه بسا در بعضی از روستاها شیوه ساخت و عناصر ساختمانی ابنیه منحصرا به روستایی اختصاص دارد که بنای مورد نظر در آن ساخته شده است. در پژوهش حاضر ، مسجد جامع روستای سرآور گلپایگان به عنوان نمونه ایی شایان توجه از این گونه بناها که تنها از یک شبستان ستون دار چوبی تشکیل گردیده و آرایه های چوب کاری جالب توجه و بعضا ویژه ایی در منبر ، سقف و درب ورودی آن بکار رفته ، با بهرگیری از بررسی های میدانی ،روشهای آزمایشگاهی و مقایسه تطبیقی بنا با سایر مساجد ستون دار چوبی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. آن چنانچه در نتیجه این تحقیق مشخص می گردد، مسجد جامع سرآور از جمله بناهای روستای است که در ساختمان و صناعات چوبی آن ، هم سبک و شیوه محلی و بومی مشهود بوده و هم فرهنگ معماری دوره ساخت مسجد دیده می شود . بر اساس کتیبه های موجود آثار چوبی مسجد به دو دوره تیموری و صفوی تعلق دارد

Keywords:

گلپایگان , تیموری , صفوی , چوب کاری , شبستان ستون دار