بررسی الگوی گسترش مکانی حداکثر بارش در سطح حوزهی آبخیزنمین با استفاده از مدلهای قطعی و زمینآماری

بارندگی یکی از مهمترین عوامل اقلیمی است که از تغییرپذیری زمانی و مکانی بسیار زیادی برخوردار است. از طرف دیگر، تعیین مقدار بارندگی در موقعیت های مکانی مختلف، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. در این تحقیق به منظور تخمین بارندگی در مناطق مختلف، از روش های متعدد درون یابی استفاده شد. به این منظور داده های 14 ایستگاه باران سنجی با طول دوره آماری 23 سال (1370-1392) در منطقه انتخاب شدند. بعد از بررسی داده ها از نظر صحت و همگنی با استفاده از آزمون های آماری، به منظور تعیین بهترین الگوی توزیع مکانی از روش های درون یابی مکانی کریجینگ و کوکریجینگ معمولی، ساده، جهانی با مدل برازش دایره ای، کروی، نمایی، گوسی و همچنین روش عکس فاصله وزنی (IDW)، روش تابع شعاع محور (RBF)، تخمینگر عام (GPI) و تخمینگر موضعی (LPI) استفاده شد. به منظور مقایسه روش های استفاده شده به این طریق عمل شد که در هر روش به کمترین خطای آماری، کمترین رتبه و به بیشترین خطا، بیشترین رتبه اختصاص داده شد و جمع رتبه ها جهت مقایسه مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که روش کوکریجینگ ساده با مدل برازش دایره ای، برای دوره بازگشت 2ساله مناسب می باشد. بدین ترتیب با استفاده از این روش بارندگی روزانه برای حوزه آبخیز نمین درون یابی شد. سپس مقدار متوسط وزنی حداکثر بارش روزانه برای حوزه آبخیز نمین مورد محاسبه قرار گرفت.

Keywords:

دوره بازگشت , مدل های قطعی , کریجینگ , کوکریجینگ