ارزیابی لرزه زمین ساخت شهر تبریز و مدیریت خطرپذیری آن در توسعه شهرنشینی

روند توسعه فیزیکی شهرها نشان داده که محدودیت زمین قابل سکونت تحت تأثیر عواملی نظیر ازدیاد جمعیت،ادغام روستاها در بافت فیزیکی شهرها، گستردگی و پرشمار بودن واحدهای خدماتی و مسکونی، تغییر الگویمصرف زمین و ... با آهنگی سریع کاهش می یابد. در بسیاری از شهرهای ایران، به دنبال رشد فیزیکی شتابانمجتمع های زیستی، بخش وسیعی از با ارزش ترین اراضی بلافصل شهرها که از دیرباز شرایط زیست محیطی لازمبرای سکونت انسانها در آنها وجود داشت، در معرض نابودی قرار گرفته است. در این میان شهر تبریز به دلیلموقعیت اقلیمی و همجواری آن با گسل شمال تبریز، در جایگاه پهنه بندی با خطر بسیار بالا قرار دارد و از سویدیگر روند توسعه ناموزون و برون زای شهری موجب پیشی گرفتن رشد فیزیکی شهر بر توسعه زیرساختها و خدماتمورد نیاز شده و گسترش بی رویه در اطراف شهر تبریز، آنرا به چالش کشانده است. گسل شمال تبریز که زمانی بامحدوده شهری تبریز فاصله داشت، هم اکنون بر اثر گسترش ساخت و ساز و شهر کسازی در حریم آن، از میانشهرک های تازه ساخت و در حال ساخت عبور کرده است. وجود چنین شرایطی وقوع یک فاجعه انسانی در تبریز رادر آینده پیش بینی می کند. از عوامل موثر در کاهش آسی بپذیری شهر تبریز در مقابله با زلزله، شکل و ساختاریاست که شهر تبریز دارا می باشد که می توان با استفاده از یک برنامه ریزی و طراحی شهری اصولی و منسجم درکاهش آسیب پذیری شهر گامی موثر برداشت.

Keywords:

زلزله , گسل شمال تبریز , لرزه زمی نساخت , توسعه ناموزون , خطرپذیری زلزله