مطالعه آزمایشگاهی اثر نانوسیالهای اکسیدآهن و اکسیدآلومینیوم در بهبود حلالیت گاز دیاکسیدکربن در آب

با توجه به نقش تعیینکننده نفت در بازار جهانی و اقتصاد کشور، امروزه استفاده از روشهای بهینه ازدیاد برداشت بهمنظور افزایش تولید و بهرهبرداری از مخازن بسیار مورد توجه است. از جمله این روشها تزریق متناوب آب و گاز WAG میباشد. یکی از مشکلات این روش اثر استحفاظی آب میباشد که باعث کاهش انتقال جرم میشود. درجهت بهبود انتقال جرم و نیز افزایش حلالیت گاز دی اکسیدکربن در آب، نانوسیالاتی همچون اکسیدآلومینیوم و اکسیدآهن به عنوان جاذب در یک سیستم بسته استفاده گردیده است. تاثیر نوع نانوذرات و نیز تاثیر درصدهای وزنی بر میزان جذب دیاکسیدکربن به دقت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان میدهد که استفاده از نانوسیال اکسیدآلومینیوم باعث افزایش بازده جذب دیاکسیدکربن می- شود و میزان افزایش بازده در غلظتهای بالاتر بیشتر میباشد. این در حالی است که میزان افزایش بازده در غلظتهای پایین- تر نانوسیال اکسیدآهن بیشتر است. به طور کلی میتوان گفت که نانوسیال اکسیدآهن نسبت به نانوسیال اکسیدآلومینیوم عملکرد بهتری در بهبود جذب دی اکسیدکربن دارد به طوری که نانوسیال اکسیدآهن به میزان 22 % بازده جذب دی- اکسیدکربن را نسبت به آب خالص افزایش میدهند. بنابراین نانوسیال اکسیدآهن با درصد وزنی کم نانوذره، میتواند باعث کاهش اثر استحفاظی آب و افزایش بازده روش ازدیاد برداشت تزریق متناوب آب و گاز WAG گردد.

Keywords:

ازدیاد برداشت , نانوسیال , نانوذره اکسیدآلومینیوم , نانوذره اکسیدآهن , میزان جذب گاز دیاکسیدکربن