بازشناسی نسبت فرم و عملکرد در معماری

یکی از گرایش های مهم در تاریخ معماری ، کارکردگرایی یا توجه به عملکرد ساختمان بوده که از سوی برخی از معماران قرن بیستم بر آن تأکید گردیده است . این گرایش غایت معماری را پاسخ گویی به عملکرد دانسته و عملکرد نیز مبتنی بر نیازهای فیزیکی- حرکتی انسان می باشد. در عملکرد فضا نوع استفاده از مکان و زمان بهرهبرداری از آن نقش تعیینکننده دارد. در یک فضای خاص، افراد مختلف رفتارهای متفاوت دارند یعنی فضا تأثیرات متفاوتی بر روی افراد مختلف دارد. این مقاله با هدف عمق بخشیدن به مفهوم عملکرد و قبول مشروط شعار معماری مدرن فرم پیرو عملکرد است به عنوان فرضیه از طریق تحلیل محتوایی بیانات و نظریه های هنجاری و تجربی موجود درمعماری آن را به آزمون می گذارد . یافته های این پژوهش نشان می دهد که قابلیت یک فرم از یک سو به نیازهای استفاده کنندگان و انگیزه های درونی آنها و از سوی دیگر به توانایی های بالقوه شکل و فرم کالبدی محیط باز می گردد. از آن جهت که از یک سو مفهوم عملکرد گرایی با مجموعه وسیعی از خصوصیات انسانی در گیر بوده و از سوی دیگر به نگرش معمار نسبت به مجموعه ای از پدیده ها مرتبط می باشد لذا طرح او طیف وسیعی از نیاز های انسانی چون زیبایی شناسی و نمادگرایی یا معناشناسی را به عنوان بخش ی از عملکرد بنا شامل می گردد. این مقاله گزاره ای جدید جهت شناخت وسیع تر از نسبت فرم و عملکرد را را جایگزین شعار معماری مدرن می نماید

Keywords:

فرم , عملکرد گرایی , خرد گرایی , تئوری معماری