کاربرد فناوری های نوین تولید مثلی در حفظ ذخایر ژنتیکی در حال انقراض

زمان حاضر یکی از دوره های افزایش توجه عموم به کیفیت غذا، بهزیستی حیوانات و حفاظت از محیط زیست است؛ تاکید بر پژوهش در کشاورزی در حال تغییر مسیر از افزایش صرف در تولید به سمت کشاورزی پایدار است. حفاظت از ذخایر ژنتیکی عبارت از حفظ تنوع ژنتیکی به گونه ای که دام قادر به سازگاری با چالشهای پیش رو باشد . با وجود اینکه ایران از لحاظ تنوع ژنتیکی دامی از جمله کشورهای کم نظیر جهان است ولی متاسفانه این سرمایه عظیم در معرض تهدید جدی بوده و بعضی از نژادهای بومی در حال انقراض و یا در شرایط بحرانی ارزیابی می شوند . نژادهای بومی در هر کشور به عنوان یک سرمایه ملی و محصولی استراتژیک در اقتصاد و رونق آن کشور محسوب می شوند که حفظ و نگهداری از این نژادها از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. تغییرات شدید اقلیمی و تهدید جدی کشور در زمینه گسترش بیابان ها و خشکی ها و کاهش منابع آبی و همچنین شیوع بیماری های نو پدید دامی، نگهداری و پرورش نژادهای بومی سازگار و مقاوم را جهت حفظ امنیت غذایی در کشور ایجاب می نماید. شتر دوکوهانه، گاو سیستانی و سرابی، گوسفند قره گل و سنگسری، اسب ترکمن و اسبچه خزر، بز نجدی و خلخالی، مرغ مرندی از جمله ذخایز باارزش ژنتیکی ما هستند که در معرض خطر انقراض قرار دارند. در داخل کشور رانش ژنتیکی، افت ناشی از همخونی، آمیخته گری با سایر گله ها، و تغییرات ناشی از انتخاب طبیعی این ذخایر را تهدید می کند. فناوری هایی که می توانند موجب افزایش بازده بیولوژیکی دام ها شوند می توانند در سایر زمینه ها نیز مفید باشند. استفاده از فناوری های نوین لازمه تسریع در روند حفاظت از ذخایر ژنتیکی می باشد. مقاله حاضر به منظور کمک به تحقق چنین هدفی تهیه و تدوین شده است.

Keywords:

ذخایر ژنتیکی , فناوری نوین , توسعه پایدار