افزایش روزافزون ترافیک هوایی در چند دهه اخیر و در پی آن ناکافی بودن تجهیزات نصب شده بر روی هواپیما و روی زمین و همچنین خطاهای نیروی انسانی در کنترل ترافیک هوایی سازمانهای ذیربط جهانی را بر آن داشت که به منظور ارتقای ایمنی و سلامت پرازها و جلوگیری از مخاطرات پروازی و نیز استفاده بهینه از فضا در راستای افزایش حجم ترافیک و صرفه جویی اقتصادی موضوع راه اندازی و بهره برداری از شبکه های
ناوبری ماهواره ای جهانی را در دستور کار قرار دهند امروزه استفاده از سیستمهای
ناوبری ماهواره ای Satellite System GNSSGlobal Navigation به منظور موقعیت یابی و
ناوبری متداول می باشد در حال حاضر سامانه های
GPS آمریکا و GLONASS روسیه بعنوان اصلی ترین سیستم های
ناوبری ماهواره ای به حساب می ایند.وجود خطاهای عمدی و غیر عمدی مانند تاثیرات اتمسفر و ... بر انتشار امواج
GNSS دقت موقعیت یابی آنی توسط این سیستم ها را محدود می کند بطوریکه دقت معمول بدست آمده از سرویس استاندارد
GNSS در حدود چند 10 متر بوده و این دقت تامین کننده نیازهای بسیاری نظیر
ناوبری هوایی بخصوص در مرحله نشست و برخاست و
ناوبری دریایی در لنگرگاه ها و بنادر به منظور پهلوگیری کشتی ها نیست علاوه بر آن به دلیل انحصاری بودن این سیستم ها امکان اعمال خطاهای عمدی توسط سازندگان وجود دارد.این موضوع سبب می شود دقت موقعیت یابی بطور فاحشی کاهش یافته و باعث وارد شدن لطمات جبران ناپذیری گردد. به دلیل مزایای فراوانی که موقعیت یابی و
ناوبری ماهواره ای برای کاربران دارد استفاده از این شیوه امری اجتناب ناپذیر و ضروری بوده و می بایست با اتخاذ راهکارهای مناسب بر محدودیت های فوق الذکر غلبه نمود.