بازشناخت رویکردهای نظری به فضاهای عمومی شهری

فرسودگی، واقعیتی است که تاکنون بیشتر شهرهای باسابقه و تاریخی ایران تحت تأثیر آن قرار گرفته اند .آنچه مسلم است، در این گونه شهرها، این مسأله، رشد بافت شهری را مختل کرده و آن را به پیرامون سوق می دهد و بنابراین افزون بر نابودی بافتهای درونی و باسابقه ی شهری، هزینه های هنگفتی را با ایجاد بافت های نوظهور شهرها تحمیل می کند. در این راستا محله جوباره اصفهان از جمله محلاتی است که ضمن برخورداری از قابلیت های بالقوه در جذب جمعیت با معضل بافت فرسوده مواجه شده است .این محله به رغم طرح های اجرا شده در جهت احیای آن، نتوانسته آن گونه که شایسته قدمت محله و توانایی های موجود آن است، در مسیر توسعه پایدار فضا گامی مؤثر بر دارد . لذا پژوهش حاضر به بررسی موردی محله جویباره ،که یکی از محلات قدیمی و تاریخی اصفهان است می پردازد، با گونه ای که بتدا پیشینه و جایگاه تاریخی و موقعیت شهری آن را معرفی کرده،و پس از بررسی ویژگی ها و شاخصه های محله -اعم از کالبدی، معماری، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، ارزش ها، پتانسیل ها و کاستی ها و نیز مشکلات و چالش های مداخله در بافت آن را برمی شمرد .سپس تعاریف و واژگان و روش های مرمت شهری شامل بهسازی، نوسازی، بازسازی و روش ها و انواع مداخله در بافت مورد بررسی قرار می گیرد و به بازنگری و پیشنهاد رو یکردهای مداخله در چنین بافت هایی می پردازد و در پایان اهداف و راهکارهای پیشنهادی جمع بندی و ارایه می شود

Keywords:

فضااهای عمومی شهری , شهرپایدار , مکان سوم , نوپیاده گرایی , نوشهرسازی