توان کارخانجات بزرگ صنعتی در رفع محدودیت های نگهداری و تعمیرات

مروری کلی بر اکثر کارخانجات، نشان می دهد که اغلب مشکلات مانند استفاده از ظرفیت پایین ماشین ها و امکانات موجود، بی نظمی، ریخت و پاش در محیط کارگاه ها، خرابی نابهنگام دستگاه ها و مواجهه شدن با شرایطی غیر منتظره و نگران کننده، نهایتاً منجر به صرف هزینه، اتلاف وقت و کاهش کمیت و کیفیت محصول تولید می شود که این امر از توان کارخانجات در اجرای برنامه های تولیدی و انجام مؤثر مأموریت های از پیش تعیین شده می کاهد. این مشکلات در ارتباط با مقوله تعمیرات به عنوان امری پیش بینی ناذیر از یک سو و فعالیت های پیشگیرانه حجیم و هزینه بر از سوی دیگر معمولاً به عنوان محدودیت های تحمیل شده و اجتناب ناپذیری که مولود طبیعی صنعت و تولید است، پذیرفته می شود. گاهی برای موجه بودن آنها به عوامل جنبی مانند: مسائل فرهنگی، اقتصادی، اقلیمی ووابستگی صنعتی استناد می شود که هر یک محدودیتی فراتر از حد توان کارخانه است. در بهترین حالت ها بعضی واحدهای صنعتی به منظور رفع این محدودیت ها اقدام به تأسیس سازمانی مستقل در کنار نیرویهای تولیدی (بهره برداران دستگاه ها و ماشین آلات) می کنند تا به وسیله آن سازمان، طرح ها و برنامه های خود را مطابق با الگوهای شناخته شده و یا مبتنی بر اهدافی خاص و مترتب بر طبیعت تجهیزات به کار گرفته شده، محقق نمایند. در این صورت نیز علاوه بر اضافه شدن یک بافت جدید سازمانی با پیچیدگی های خاص که خود نیاز به اداره و کنترل های جدیدتری از طرف مدیریت دارد، هنوز موضوع صرف هزینه و تعارضات ناشی از ازدیاد سازمانها باقی است. به طوری که گاهی تن دادن به مشکلات عریان ناشی از خرابی دستگاه ها، مقرون به صرفه تر از ایجاد و اداره یک تشکیلات مستقل و مفصل است.