بررسی رابطه اهمال کاری تحصیلی و راهبردهای خودتنظیمی در دانش آموزان تیزهوش شهر بوشهر

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه اهمال کاری تحصیلی و راهبردهای خودتنظیمی در یادگیری انجام شد. نمونه ای مشتمل بر 400 دانش آموز تیزهوش (200دختر و200 پسر) شهر بوشهر که به شیوه نمونه گیری خوشه گیری چند مرحله ای با واحد نمونه ای کلاس انتخاب شده بودند، دو پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری (پینتریچ و دیگروت، 1990) و مقیاس اهمال کاری تحصیلی (سولومون و راث بلوم، 1984) را تکمیل کردند. برای تحلیل اطلاعات از روش آماری رگرسیون استفاده شد. به طور کلی نتایج حاکی از آن بود که راهبردهای خودتنظیمی به طور منفی و معنی دار اهمال کاری تحصیلی را پیش بینی می کنند. در مورد مؤلفه های راهبردهای انگیزشی نیز نتایج بیانگر آن بود که خودکارآمدی، ارزش درونی، اضطراب امتحان، و راهبردهای شناختی پیش بینی کننده منفی اهمال کاری تحصیلی می باشند. همچنین، مشخص گردید که بین میانگین های راهبردهای خودتنظیمی برای یادگیری، راهبردهای شناختی، و اهمال کاری تحصیلی در دو جنس دختر و پسر تفاوت معنی دار وجود دارد. بدین صورت که دختران نسبت به پسران از راهبردهای خود تنطیمی و راهبردهای شناختی بیشتر و اهمال کاری تحصیلی کمتری برخوردار می باشند. یافته ها با توجه به تحقیقات پیشین به بحث گذاشته و پیشنهاداتی برای انجام پژوهش های بیشتر در این زمینه مطرح شده است.

Keywords:

اهمال کاری تحصیلی , راهبردهای خودتنظیمی در یادگیری , و خودتنظیمی , دانش آموزان تیزهوش