معیارهای زمینه گرایی در طراحی باغ کودک با رویکرد پایداری اجتماعی

در دنیای یک کودک، خانه اولین تصور از پناهگاه امن در تماس با اوست. توجه به نکاتی همچون اینکه کودک همواره در تعامل با محیط است و در مقابل با دنیایی که در آن زندگی می کند واکنش نشان می دهد، می تواند درباره عملکرد دنیایی که سازگاری او را ممکن می سازد، نظریه هایی بسازد و در چگونگی آن باعث تجدید نظر شود وبطور حتم در طراحی فضای خاص کودک حائز اهمیت است. اما معماری امروزه ما نمی تواند مأمن همیشگی کودکان باشد و آن قابلیت لازم برای برآوردن نیازهای یک کودک همچون نیاز به عبور و گذر و رمزگشایی از دنیای بیرون را ندارد. بنابراین نیاز به طراحی فضایی مناسب که در شرایط مطلوب و منطبق با روحیات و خواسته های کودکان، نیازهایشان را به بهترین نحو فراهم آورد و در رشد و پرورش روح و جسمشان نقش بسزایی داشته باشد، به خوبی احساس می شود. در این پژوهش نگارندگان ابتدا با استخراج آیتم های موثر جهت دستیابی به فضای منطبق با نیازهای کودکان با رویکرد پایداری اجتماعی از طریق ادبیات پژوهش و پیشینه تحقیق در صدد ارائه الگویی برای طراحی باغ کودکان هستند تا از یکسو به طراحی فضاهای مفید و استاندارد برای کودکان پاسخ دهد و از سوی دیگر به فرآیند رشد و پیشرفت آنها یاری رساند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی خواهد بود و سوال اصلی در این پژوهش این است که طراحی معماری کودک با پایداری اجتماعی و وابسته به نقش و حضور کودک در فضا تا چه اندازه می تواند موفق باشد؟ و انتظار میرود نتایج نیز نشان دهد که توجه به آیتم هایی همچون قابلیت گسترش فضا، قابلیت برنامه ریزی مجدد، پتانسیل تکامل فضا و تغییرات مداوم در آن، به پایداری اجتماعی در باغ کودک کمک خواهد نمود.

Keywords:

باغ کودک , پایداری اجتماعی , قابلیت گسترش فضا , قابلیت برنامه ریزی مجدد , پتانسیل تکامل فضا , تغییرات مداوم