پروین اعتصامی یکی از درخشانترین ستارگان آسمان فرهنگ و ادب فارسی است که سروده هایش از همان ابتدا افزون بر بعد هنری و زیبایی شناختی، به سبب مفاهیم انسانی، نکات اجتماعی و انتقادی و اندرزهای حکیمانه اخلاقی مورد توجه خواص و عوام واقع شده است. توحید، خداشناسی و عرفان نیز از عناصر سازنده شعر پروین است که نمی توان نقش تاثیرگذارشان را بر سروده های وی نادیده گرفت؛ اما به نظر می رسد اقبال عمومی به جنبه های اجتماعی و انتقادی شعر
پروین اعتصامی مانع از رخ نمایی تمام و کمال بعد دینی اشعار او گشته و تا حدی این بخش را در سایه افکنده است، حال آنکه این شاعره مسلمان در دیوان خویش با زبانی لطیف و هنری به برجسته نمایی بسیاری از تعالیم آسمانی دین اسلام پرداخته است. از جمله ابعاد دینی شعر پروین، راه و روشی است که برای بندگی حق – البته در حد ظرفیت شعر برای آیینه گی چنین موضوعی – ترسیم کرده است و مقاله حاضر قصد دارد تا با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی، نشان دهد که این بانوی فرهیخته، پروردگار جهان و جهانیان را چگونه می بیند و توصیف می کند، و راهی که برای بندگی اش برمی گزیند و دیگران را نیز به گام نهادن در آن فرا می خواند چه ویژگی هایی دارد.