در دنیای کنونی ، بدون شک کامیابی از آن جوامعی است که بین تجارب تاریخی و اهداف متعالی خود، با درایت و مدیریت، رابطه منطقی را درجهت رسیدن به تعالی برقرار نموده باشند. در راه این مهم و برای همراهی باکاروان جهانیان در طریق دستیابی به توسعه که امروزه به یکی ازعمده دل مشغولیهای جوامع صنعتی تبدیل شده است، به ظن قاطع ضروریست بنا به تدبیری، اشراف عمیقی را نسبت به توسعه و فرایند توسعه یافتگی همگانی نماییم.
نگارنده در مقاله حاضر، در عین حال که تلاش دارد از هرگونه فرافکنی نسبت به مشکلات و ایرادات کمیها و کاستیها و ناهماهنگی های موجود خودداری نماید. لیکن اهتمام دارد تا با نیم نگاهی به گذشته پر فراز و نشیب صنعت، گوشه ای از شتاب توسعه کشور، که در سایه همت مهندسان ایرانی بوجود آمده است، را بررسی نماییم.
هرچند که این شتاب تناسبی با پیشرفت برق آسای جهان نداشته باشد، اما خود، نوید از تناسخی پیوسته است، از اطلاع با آگاهی و البته امیدی بایسته به گذار از تحول و دستیابی به پیشرفت و پر واضح است که توفیق این آمال هرگز میسر و مشکلات و تنگناهای کنونی حل نمی گردد، مگر به هم اندیشی و به حکم عقل جمع.
در پایان این آغاز، حکم ضرورت به اشاره است که منابع هر آنچه محدود و بعضا هر آنچه غیر محتمل ، لیکن مخاطب این مقاله، خود مطلع هوشمندی است به انچه محتمل و نیز هرآنچه که به نوشته در نیامده بوده باشد.