نقش طراحی معماری در افزایش طول عمر مفید ساختمان

از دهه 1980 چگونگی استفاده از منابع زمین و حفظ آنها و نیز محیط زیست ،» توسعه پایدار « و با مطرح شدن موضوع برای تامین نیازهای نسل های آینده، تبدیل به خواسته ای فراگیر و اساسی در تمامی فنون گردید. در عرصه ساخت و در اقصی نقاط دنیا، از مرحله طراحی تا بهره برداری ساختمان، در جهت مصرف « معماری پایدار » ساز نیز فعالان عرصهحداقلی منابع تجدید ناپذیر مصالح و انرژی تلاش می کنند. استفاده بهینه از مصالح، به گونه ای که تمام قابلیت ها و دوام آنها مورد بهره برداری قرار گیرد، از اصول اولیه یک بنای پایدار است. این در حالی است که در کشور ما ایران، عمر ساختمان ها مطلوب تلقی نمی شود و تخریب و دورریز مصالح ناشی از بازسازی ها و تخریب های متوالی آسیب جدی بهاقتصاد و منابع کشور وارد می کند. در حالی که ممکن است به نظر رسد نوع اسکلت و سازه ساختمان می تواند باعث تخریب شود، نگاه دقیق به عرصه ساخت و ساز نشان می دهد تخریب ساختمان ها بیشتر حاصل مسائل فرهنگی، اقتصادی و یا از کارافتادگی ساختمان است. این مقاله در پی ارائه راهکارهایی برای افزایش طول عمر ساختمان ها در ایران است. نیاز به توضیح نیست که چنانچه مدت و کیفیت بهره برداری از ساختمانی افزایش یابد، در استفاده از مصالح و انرژی صرفه جویی شده، به حفظ منابع طبیعی و سرمایه ملی کمک شایان توجهی می شود. هدف این مقاله ، ارزیابی علل کوتاهی طول عمر ساختمان ها در ایران و ارائه راهکارهایی جهت افزایش طول عمر بهره وری آنها می باشد. برای نیل به این هدف از روش کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده و در پایان مقاله، جمع بندی در خصوص راهکارهای منتج شده ارائه شده است.

Keywords:

ساختمان , عمر مفید , معماری پایدار , بهسازی , نگهداری , مصالح