پدیدارشناسی در معماری برای نابینایان از دیدگاه پالاسما

معماری مدرن پس از انقلاب صنعتی، تحت تاثیر نگرش های اثباتی و مبتنی بر عقل و خرد عینیت یافته است که در آن عملکردگرایی و بینایی محوری بسیار حائز اهمیت می باشد. در نتیجه فضاهای حاصل شده با وجود بهره مندی از بالاترینامکانات تکنولوژیک، فاقد روح بوده و افراد در آن ها احساس رضایت و تعلق خاطر نداشته و نابینایان به عنوان گروهی از معلولین جامعه، به علت محرومیت از حس بینایی، قابلیت بهره بری از این گونه فضاها را نخواهند داشت. بدین جهت در این نوشتار رویکرد پدیدارشناسانه برای کودکان نابینا و از دیدگاه پالاسما که به ادراک چندحسی محیط با تکیه بر لامسهمی پردازد، مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش به دنبال تحقق پدیدارشناسی در معماری برای کودکان نابینا و از دیدگاه پالاسما، نقدی بر بینایی محوری عصر مدرن بوده و با رویکردی کیفی ابتدا به معرفی پدیدارشناسی پرداخته وسپس از پدیدارشناسی در معماری و از دیدگاه پالاسما معمار و نظریه پرداز فنلاندی سخن به میان آورده است. پس از آن، نابینایی و ویژگی های رشد کودکان 7 تا 12 سال، شامل ویژگی های فیزیولوژیکی، شناختی و اجتماعی- عاطفی، جهت تحقق پدیدارشناسی و تجربه ی آگاهانه و بدون پیش داوری تشریح شده است. در ادامه به تشریح سیستم های ادراکینابینایان شامل سیستم شنوایی، بویایی، چشایی و لامسه پرداخته شده و در نهایت ادراک چندحسی مورد تاکید پالاسما و به ویژه مورد استفاده ی کودکان نابینا، به عنوان زمینه ای جهت شناخت واقعی پدیدارها و تحقق پدیدارشناسی معرفیگشته است. راهبرد مورد استفاده در این پژوهش با توجه به رویکرد پدیدارشناسانه، در گستره ی تحقیق کیفی قرار دارد. این پژوهش با توجه به رویکرد بیان شده، توصیفی و در برخی موارد تفسیری بوده و تدابیر مربوط به آن شامل جمع آوری اطلاعات از منابع دست اول و دوم از جمله کتب و مقالات جدید و معتبر و مشاهده ی مستقیم می باشد.

Keywords:

پدیدارشناسی , معماری , کودکان نابینا , پالاسما , شناخت , ادراک