بررسی ضوابط و مقررات معماری در بافت تاریخی شیراز (در پهنه بافت درون شهری)

بافت های تاریخی، میراث کالبدی- مکانی شهرها هستند که نقش زمینه ای آنها در طول زمان موجب شده که حامل مجموعه نبوغ شهروندان خود در عرصه های مختلف، اعم از هنر، معماری، شهرسازی، صنعت و مهندسی در طول تاریخ باشند و اصالت و هویت کنونی جامعه را به ریشه های تاریخی آنها متصل نمایند. یکی از مسائل مهم در برخورد با این مکان ها، ارزش های کالبدی غیر قابل بازگشت و تکرار آنها است که در فرایند تغییرات، گاه آهسته و متصل به تاریخ و گاه با سرعتی سرسام آور مانند شرایط فعلی در حال رخ دادن است[1] و کنترل نکردن آن می تواند رشته های اتصال به تاریخ را در آنها بگسلاند. یکی از ابزارهای کنترل این تغییرات که قادر است انتظام و ویژگی های منحصر به فرد کالبدی این بافت ها را حفظ نماید، ضوابط و مقررات ساختمانی است که در ارتباط با چشم انداز و اهداف توسعه در بافت تاریخی، امکان حفاظت و حمایت از آن را در برابر تغییرات لجام گسیخته زمانه مدرن فراهم می آورد. این پژوهش قصد دارد با بررسی ضوابط و مقررات ساختمانی(با غلبه موضوع معماری) بافت شیراز که از سال 1377 ملاک عمل قرار گرفته است، با ضوابط و مقررات محله تاریخی بیکن هیل در شهر بوستون و مشاهدات میدانی از بافت تاریخی شیراز که به مدت 18 سال در کنش با این ضوابط بوده، تطبیق دهد و به بررسی کارامدی آن در بافت تاریخی به صورت کیفی و توصیفی بپردازد. نتایج حاصله، حاکی از ناکارآمدی ضوابط و مقررات در پهنه مورد هدف این پژوهش است که به دلیل عواملی چون پهنه بندی نامناسب جهت تدوین ضوابط، ضعف ارتباط مناسب بین اهداف خرد(راهبردها) و ضوابط و مقررات عملیاتی و طبقه بندی ضعیف موضوعات معماری در تدوین ضوابط رخ داده است.

بررسی ضوابط و مقررات معماری در بافت تاریخی شیراز (در پهنه بافت درون شهری) Keywords:

بافت تاریخی شیراز , محله تاریخی بیکن هیل , ضوابط و مقررات معماری