برسی جایگاه پایداری در معماری معاصر

اگرچه تنها در سالهای اخیر است که مفهوم پایداری تبدیل به بخشی از جریانات اصلی اندیشههای زیست محیطی و اجتماعی شده است اما، در واقع این مفهوم از زمانی که جوامع بشری وجود داشتهاند، در میان آنها حضور داشته است. رشد بی رویه جمعیت که به دنبال آن افزایش ساخت و ساز و توسعه شهری بدون توجه به اکوسیستم ها و عدم برنامه ریزی و مدیریت صحیح و سهولت مداخله در طبیعت به واسطه تحولات فن آوری و غلبه منافع فردی به مصالح جمعی منجر به تولید زباله، تخریب اکوسیستم های طبیعی، مصرف بی رویه انرژی و گرم شدن کره زمین و افزایش آلودگی و جزایرگرمایی و کاهش انرژی فسیلی شده است. در این بین معماری پایدارشامل به کارگیری روشهای مختلف برای هماهنگی با محیط است و در ایجاد تعادل بین الزامات محیطی و اقتصادی تلاش می نماید. در این جنبش جهانی ، معماران نیز همسو با سایر دانشمندان در پی یافتن راهکارهای جدید برای تامین زندگی مطلوب انسان بوده اند. انسان امروزی با نگاهی دل اندوهانه به طبیعت میاندیشد. وجود فیزیکی نوع بشر، هم به شاخه و همه به ریشه طبیعت وابسته است. در واقع نوع و جامعه بشری، شاخه درخت طبیعت است.پایداری به طور فزآیندهای به عنوان تنها موضوع فراگیر طراحی در معماری قرن بیست و یک مطرح شده است. صرفه جویی در مصرف انرژی و پرهیز از آلودگی محیط زیست در زمان تولید، انتقال، به کارگیری و بازیافت مصالح ساختمای از اصول معماری پایدار است( پایداری به عنوان یک شرط اساسی ضرورتی است تا پیوند بین اکولوژی، اقتصاد و امنیت اجتماعی از بین نرود. توسعه پایدار مستلزم آن است که پیشرفتهای اقتصادی و وضعیت زندگی اجتماعی با اصول طبیعی زندگی هماهنگ باشد. یک سیستم پایدار ارائه خدمات میدهد بدون اینکه منابع را تهی کند و تمام منابع را به یک روش مناسب، هم درادراک محیطی و هم اقتصادی مصرف میکند.

Keywords:

انرژی , محیط زیست , , پایداری , معماری پایدار