درآمدی بر تبیین عوامل زیباشناسی معماری در دوره مدرن

معماری مدرن فرزند فرهنگ نو اروپای غرب، که تشکیل آن از دوران رنسانس شروع شد و در دوران انقلاب صنعتی به ظهور رسید، میباشد. این فرهنگ نو، سنت و فرهنگ کهن (و نه سنت و فرهنگ به معنای عام) را قبول نداشت. دلیل این امر نیز به نوع نگرش این فرهنگ و سنت، نسبت به انسان بر میگردد، فرهنگ و سنت کهن اروپای غرب انسان را اسیر تقدیر، دیانت و مذهب میدانست؛ حال آن که رنسانس و انقلاب صنعتی باعث تغییر افکار اجتماعی گشت. معماری مدرن از بطن چنین جامعه و فرهنگی متولد شد. این معماری ناشی از صنعت و تحولات آن، و فرهنگ نوخواه و کهنهزدای جدید اروپای غرب بود و برای برطرف ساختن نیازهای چنین اجتماعی به وجود آمد. فرهنگ نو، شرایط نو، و مصالح نو، سبب شکلگیری خواستههای نو از معماری گشت و معماری مدرن بنا به شرایط زمانه تن به این خواستهها و نیازها داد. صنعت و ماشین، اصول زیباییشناسی و هویت را متحول کرد و نحوه تفکر نوین اجتماعی، ماشینی شدن طرحهای معماری را خواستار بود. اینگونه بود که طرحهای معماری مدرن، ظاهریماشینی را ارائه م ینمود؛ ظاهری بدون تزئینات و دور از هویت و باورهای مردم. هویت و ایجاد هویت از طریق خلق آثار می باشد و زیبا شناسی، فرهنگ و باورها از عوامل زیربنایی هویت در معماری می باشند و باید به گونه ای باشد که به مردم انبساط خاطر دهد و آنها را به محیط و شهر علاقمند کند. در این مقاله با روشی توصیفی- تحلیلی سعی بر آن شده مفاهیمی چون زیبایی شناسی و هویت تعریف شود، انواع و هدف زیبایی شناسی بیان گردد و آن را در معماری مدرن جستجو کند و در نهایت مروری بر جایگاه کنونی زیباشناسی در معماری مدرن داشته باشد.

Keywords:

فرهنگ , انقلاب صنعتی , هویت , زیباشناسی , معماری مدرن