عشق و عید در کلام مولانا

زمره ی عشاق را عشق به سر منزل معشوق راهبر است،عارف عاشق منازل ومقامات راپله پله تا ملاقات خدا با پرو بال عشق طی می کند رابطه ی عرفان و عشق همانند رابطه ی جسم وروح است. با درود عشق ، گفت وشنودها به پایان می رسد و سکوت حاکم می شود؛در عین این که گفتنی ها بسیار می شود. عشق طمع سوز است . عشق « لاابالی است »؛« عافیت سوز است » «خواب بستان است»،« شکایت سوز» است. انتهای مسیر و نقطه ی نهایی عشق فدای خود است که وضعیت سالکان در نسبت با این مسیر،دو گروه است: 1-سالکان مجذوب 2-مجذوبان سالک وضع سالک مجذوب مثل کسی است که با خویش در می آویزد و زحمات توان فرسایی متحمل می شود تا شاید نتیجه ای عایدش گردد. مسیر را باید قدم قدم با پای خویش طی کند با مشقات بسیار. وصال گروه دوم«مجذوبان سالک» تضمین شده است اگر برق عشق از منزل لیلی در سحرگاه بدرخشد وخرمن مجنون دل افگار را بسوزاند به مراتب بالاتر از طاعتی است که شخص به هزار سال قصد مداومت دارد. مولوی از عید،فقط عید قربان را می فهمد و مصداق «تمام فروشی» هم در مقابل معشوق، همین عید قربان و فدا کردن خویش است: ترس مویی نیست اندر پیش عشق /جمله قربانند اندر کیش عشق