جایگاه مصلحت در تزویج ولایی کودک در فقه امامیه و حقوق

ازدواج از مهم ترین نهادهای حقوقی جوامع بشری است که قدمتی به اندازه تمام تاریخ دارد و در میان مباحث مطرح شده در خصوص ازدواج، نزدیک کودک در زمره مسائلی است که با ابهامات و تردیدهای زیادی مواجه شده است. اسلام با هدف تأمین سلامت و سعادت جامعه، شرایطی را در این خصوص تعیین نموده است. در گذشته که غالباً پدر و بزرگ تر خانواده عهده دار انتخاب همسر برای فرزندان بوده اند، تفکیک ولایی کودکان با رعایت شرایط لازم، خلاف مصلحت نبوده است. اما امروز که مباحث حقوق بشری به طور ویژه به این موضوع پرداخته اند اعمال ولایت ولی به شیوه قبل در مواردی با چالش و سؤال جدی مواجه شده است که ممکن است مفاسدی را به همراه داشته باشد. پرسش اصلی این پژوهش بررسی این موضوع است که پدیده کودک بر اساس مصلحت در فقه و حقوق چه حکمی دارد؟ در این راستا پس از کنکاش در منابع حقوقی و فقهی مشخص شد نزدیک به لای کودکان مورد پذیرش فقهای اسلام قرار گرفته و برخی از فقها رعایت مصلحت و گروهی عدم وجود مفسده را شرط صحت دانسته و. همچنین رعایت عنصر مصلحت صغیر در عقد، نسبی بودن مفهوم مصلحت و بطلان عقد بدون مصلحت به اثبات رسید. از آنجا که تصمیمی که بدون مصلحت کودکان دارای پیامدهای خاص فقهی و حقوقی می باشد. با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود مراجع موظف به رسیدگی به امر ازدواج زودهنگام با بررسی دقیق جهت انجام ازدواج و ضرورت آن تنها با طنزی که کودکانی موافقت کنند که مصلحت حقیقی در ازدواج آنها لحاظ شده باشد و سیستم قضایی می تواند جهان دراز مصلحتی نظارت نموده و حکومت های دینی می تواند با وضع قوانین، اقدام علیای صغار را در چارچوب قوانین کنترل کنند.

Keywords:

ازدواج , کودک , مصلحت , ولایت