خودبسندگی درمعماری پایدارمناطق کوهستانی ایران (حوزه موردمطالعه: منطقه کهگیلویه وبویراحمد)

گسترش شهرنشینی، بکارگیری مصالح نامناسب وعدم توجه به ویژگی های محیطی، دراغلب نقاط کشور سبب شکل گیری گونه هایی ازمعماری غیراصولی ونامربوط بابسترطرح شده است . ساختمان هایی که هماهنگ بامحیط زیست نبوده وآسیب هایی درمنظر وکالبدآن واردمی کنند. اما با پیشرفت تکنولوژی درعصرحاضر، شرایطی محیاشده است که بتوان شیوه های ساختمان سازی گذشته را منطبق برنیازها وشرایط کنونی به روزکردو شاخصه های مطلوب آن ها ، ازجمله پایداری رادرقالب سبکی جدید بامصالح سازگارتر ارائه کرد. این سبک ازمعماری گرایش ازگرایش های نوین معماری می باشد که درپی سازگاری وهماهنگی بامحیط زیست، طبیعی است. این نگرش به طورکلی برای جلوگیری از تخریب طبیعت وحفاظت ازمحیط زیست وتوجه به آینده ی زمین به عنوان یکی ازنیازها وضرورت های اساسی بشردر جهان صنعتی امروزاست.

Keywords:

خودبسندگی , معماری پایدار , محیط زیست , کوهستانی , کهگیلویه وبویراحمد