اثربخشی آموزش حل مسأله شناختی - اجتماعی بر بهبود روابط بین فردی تغییر رفتارهای اجتماعی و ادراک خودکارآمدی دانش آموزان مبتلا به ناتوانی های یادگیری

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش حل مساله شناختی اجتماعی بر بهبود روابط بین فردی و ادراک خودکارآمدی کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری است در این تحقیق به شیوه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس ازمون و پی گیری با گروه شاهد اجرا شد نمونه پژوهش 30 دانش اموز دختر و پسر مراجعه کننده به مرکز اختلال یادگیری شهر کرج بودند که به وسیله مسئولان مدارس ابتدایی که قبلا با نشانگان ناتوانی های یادگیری اشنا شده بودند شناسایی و سپس به مرکز ارجاع شدند این دانش آموزان به وسیله گروهی متشکل از دو روانشناس دو روانپزشک دو کارشناس ناتوانی های یادگیری و یک کارشناس گفتاردرمانی بر اساس نمره هوش در آزمون و کسلر انحراف از میانگین کلاسی و فهرست وارسی ناتوانی های یادگیری و آزمون های غیر رسمی در سه حوزه خواندن نوشتن و ریاضی برای شرکت در تحقیق انتخاب شدند از این 30 نفر 15 نفر به طور تصادفی در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه شاهد قرار گرفتند گروه آزمایش با دو روش FASTوSLAM در زمینه حل تعارضات بین فردی شناخت و تنظیم هیجانات و مقابله به احساس تنهایی طی ده جلسه متوالی هفته ای یک جلسه تحت آموزش مداخله شناختی به شیوه حل مساله اجتماعی قرار گرفت ولی در مورد گروه شاهد مداخله ایصورت نگرفت نتایج به دست آمده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد که شناخت و تنظیم هیجانات و آموزش حل مساله اجتماعی با شیوه شناختی به طور معناداری عملکرد دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری را در زمینه افزایش حل مساله اجتماعی P≤0/001 کاهش رفتارهای نامطلوب پرخاشگری P≤0/001 و کناره گیری P≤0/001 و نیز اهداف اجتماعی بهبود می بخشدP≤0/001

Keywords:

ناتوانی یادگیری , خودکارآمدی , آموزش حل مساله , تعارضات بین فردی , مداخله شناختی اجتماعی