مدیریت دانش

سازمان های امروزی به منظور دستیابی و حفظ مزایای رقابتیشان پی در پی در تلاشند شایستگی های کلیدی و بنیادی خود را ارتقاء و توسعه دهند. این چنین تلاشی به صورت اجتناب ناپذیر، بخش های صنعتی را وادار ساخته تا دوره حیات محصولات خود را کوتاه نمایند. این رویه سبب شده صنایع با توجه به تغییرات سریع و عدم اطمینان ذاتی محیط از یک سو و تقاضا روز افزون از سوی دیگر، با توعه مداوم قابلیت های واحد تحقیق و توسعه از طریق افزایش خلاقیت ها و ایجاد نوآوری، رابطه ای تنگاتنگ برقرار نمایند. ماهیت ارزشمند و اثربخش R&D در سازمان ها، بسیاری از محققان را بر آن داشته تا مدیریت دانش را به عنوان عاملی کلیدی جهت باروری و ظهور خلاقیت در سازمان های تحقیق و توسعه و در نتیجه شکوفایی و حیات سازمان بدانند. هدف نهایی سازمانهای مدیریت دانش و تحقیق و توسعه، تسهیل در تولید محصولات جدید از طریق ایجاد دانش است. به منظور ایجاد و برقراری رابطه ای قوی و مستحکم بین فعالیت های مدیریت دانش و رقابت پذیری در سازمان، لازم است به یک سری از عوامل حیاتی با دقت و تاکید بیشتری نگریسته شود، که با توجه به تحقیقات به عمل آمده عواملی مانند ایجاد ماتریسهای ارزیابی مدیریت دانش، طراحی الگوهای دانش به منظور امکان مدیریت سازگار با دانش کلیدی سازمان، فعالیت های متنوع اطلاعاتی گروهی جهت ایجاد ایده های معنی دار و در نهایت تدوین قوانینی مبتنی بر فناوری اطلاعات جهت ارضاء اشتیاق محققان برای توسعه دید شخصی اشان از جمله این عوامل به حساب می آیند.