بررسی میزان اثربخشی طرحواره درمانی ناسازگار اولیه یانگ در تغییر الگوهای دلبستگی و افزایش مهارت های سازگاری در بیماران دارای اختلالات اضطرابی

این پژوهش با هدف بررسی میزان اثربخشی طرحواره درمانی ناسازگار اولیه یانگ در تغییر الگوهای دلبستگی وافزایش مهارت های سازگاری در بیماران دارای اختلالات اضطرابی تحت پوشش انجمن حمایت از کودکان کار درتهران انجام شد. جامعه آماری شامل نوجوانان کار 14 تا 17 سال عضو انجمن حمایت از کودکان کار، نمونه مورد بررسی 30 نفر و روش تحقیق شبه آزمایشی)نیمه تجربی( بر اساس طرح گروه گواه با پیش آزمون و پس آزمون بود. در قسمت تحلیل و استنباط آماری از آزمون آماری پارامتریک تحلیل کواریانس یک راهه )آنکوا( و تحلیل کواریانس چند متغیری )مانکوا( استفاده شد. جمعآوری داده ها از طریق پرسشنامه های پرسشنامه طرحواره یانگ برای سنجش طرح های ناسازگار اولیه یانگ ) 1988 (، سبک های دلبستگی کولینز و رید 1990 ( و پرسشنامه مهارت های سازگاری بل ) 1962 (انجام شد.یافته های ( تحقیق نشان داد که آموزش طرحواره درمانی ناسازگار اولیه یانگ در افزایش سازگاری بهداشتی بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر مؤثر است. آموزشطرحواره درمانی ناسازگار اولیه یانگ در افزایش سازگاری اجتماعی بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر مؤثر است. آموزش طرحواره درمانی ناسازگار اولیه یانگ در افزایش سازگاری عاطفی بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر مؤثر نیست.آموزش طرحواره درمانی ناسازگار اولیه یانگ در افزایش سازگاری شغلی تحصیلی بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر مؤثر نیست

Keywords:

طرحواره درمانی ناسازگار اولیه یانگ , الگوهای دلبستگی , مهارت های سازگاری , بیماران دارای اختلالات اضطرابی