نگرشی تطبیقی به مبانی و نقش احاله در نظام های مختلف حقوقی

احاله یکی از مباحث با اهمیت در نظام های حل تعارض در حقوق بین الملل خصوصی است ،در چگونگی اجرای قواعد حل تعارض در دعاوی دارای وصف حقوق بین الملل خصوصی با دو دیدگاه مواجه هستیم. دیدگاه اول که فقط قواعد ماهوی قانون خارجی را معتبر میداند و دیدگاه دوم که کل قوانین کشور خارجی اعم از قواعد حل تعارض و قواعد ماهوی را مورد قبول می داند. در حقیقت در این نوع نگرش اخیراست که احاله بوجود می آید .بنابراین احاله به وضعیتی گفته میشود که قانون کشور خارجی که به موجب قاعده حل تعارض مقر دادگاه صالح شناخته شده است، قضیه را به همان کشور مقر دادگاه و یا به کشور ثالثی ارجاع دهد .در فرض نخست احاله درجه اول و در فرض دوم احاله درجه دوم واقع میشود.کشورها در برخورد با احاله دو دسته هستند. کشورهایی که اساساً احاله را نپذیرفته اند و آنرا دور و تسلسل در اجرای قوانین قلمداد نموده اند مثل ایتالیا. و کشورهایی که احاله را قبول کرده اند، نظیر ایران که احاله درجه اول را صراحتاً و احاله درجه دوم را تلویحاً پذیرفته اند و فرانسه، آلمان، اتریش و لهستان که هم احاله درجه اول و هم احاله درجه دوم توسط آنها پذیرفته شده است.در پرتو بررسی تطبیقی احاله در نظامهای مختلف حل تعارض به این نتیجه می رسیم که مناسبتر خواهد بود اگر قاضی ایرانی در پذیرش احاله درجه دوم مختار باشد و در مواردی که مناسب دید، آن را اعمال کند و در هر مورد که به هر دلیل، پذیرش آن امکانپذیر نبود، دادگاه حکم قضیه را به موجب مقررات ماهوی دولت مقر دادگاه صادر کند.

Keywords:

قواعد حل تعارض , احاله , تعارض منفی , قانون ماهوی خارجی , قانون مقر دادگاه , قانون سبب , دسته های ارتباط