تأثیر املاح شیمیایی بر دوام بتن در شبکه های آبیاری و زهکشی

با توجه به شرایط آب و هوایی و محیطی مناطق مختلف ایران و مساعد بودن زمین های زراعی، رشد و توسعه صنعت کشاورزی باید از الویت های اصلی دولت ها باشد. در این راستا نحوه آبیاری و زهکشی از معیار های اولیه توسعه این بخش خواهد بود. یکی از راه های صحیح آبیاری و زهکشی، پوشش بتنی کانال های آبرسانی می باشد که برای نگهداری آن در دراز مدت، شناسایی اثرات مواد شیمیایی موجود در آب و خاک بر مقاومت و دوام بتن ضروریست. امروزه با پیشرفت علم و تکنولوژی مشخص شده است که تنها توجه به مقاوت فشاری به عنوان یک معیار برای طرح بتن برای محیط ها و کاربردهای مختلف نمی تواند جوابگوی مشکلاتی باشد که در درازمدت در سازه های بتنی ایجاد می گردد. چند سالی است که مسأله دوام بتن در محیط های مختلف مورد توجه قرار گرفته است. مشاهده خرابی هایی با عوامل فیزیکی و شیمیایی در بتن ها در اکثر نقاط جهان و با شدتی بیشتر در کشور های در حال توسعه، مهندسان را به سمت طرح بتن هایی با ویژگی خاص و با دوام لازم سوق داده است. به همین منظور در پژوهش حاضر برای بررسی دوام بتن در شبکه های آبیاری، نمونه های بتنی از سه نوع دانه بندی مختلف و با سه تیپ سیمان یک ، دو و پنج استفاده شد. نمونه ها پس از ساخت به مدت 90، 180، 270 روز در سه محیط آب معمولی، آب حاوی 5 درصد سولفات و محیط واقعی ( کانال آبیاری ولکس رشت ) نگهداری شده و پس از بیرون آوردن از آب به منظور بررسی دوام بتن آزمایشاتی از قبیل مقاومت فشاری، درصد جذب آب بتن و نفوذ پذیری بتن بروی هریک از آنها صورت پذیرفت.

Keywords:

نفوذپذیری بتن , درصد جذب آب , مقاومت فشاری , شبکه های آبیاری و زهکشی