سیاست اگروفارستری در مناطق خشک

مناطق خشک داغ جهان از نظر اقتصادی و زیست محیطی دارای وضع نابسامانی هستند و مشکلات مشابهی دارند. اکوسیستم های این مناطق به شدت شکننده توأم با خطرات بزرگی هستند که موجب ایجاد محدودیتهای بزرگی برای برنامه های توسعه می شوند. شکل رایج جنگلداری در مناطق خشک، اگروفارستری است که در ارتباط با مدیریت درختان و درختچه ها به منظور حفاظت و توسعه پایدار می باشد. بعضی از کشاورزان به راحتی از روشهای دیگر آمایش سرزمین (به غیر از کشاورزی) نظیر جنگلداری، پرورش جانوران وحشی یا اکوتوریسم را که همگی این روزها در بسیاری از مناطق خشک جهان سرمایه گذاری های مناسبی شده است، استقبال نمی کنند. این عدم توجه مانعی برای معرفی و به کارگیری این آمایش ها به خصوص در اراضی کشاورزی حاشیه ای به حساب می آید. این موانع را می توان با آموزش مردم، توسعه خدمات و مهمتر از همه از طریق نشان دادن فواید حاصل از این نوع فعالیتها مرتفع ساخت. اگروفارستری در زمانهای بسیار قدیم برای معیشت پایدار در مناطق خشک مرسوم بوده است. اما اخیراً به واسطه بروز تغییرات چندی، نیاز به توسعه سیستمهای اگروفارستری احساس می شود. بدین نحو که قادر باشند نیازهای معیشتی پایدار را در آینده تأمین نمایند. اگروفارستری که به طور سنتی در این نواحی رواج پیدا کرده، سیستم کاملی از امرار معاش است و از نظر اکولوژیکی پایدار می باشد. برای برآورده نمودن تقاضاهای امروزی و آتی، باید سیاستهایی در جهت توسعه این سیستمهای اگروفارستری سنتی براساس همگام با طبیعت اتخاذ گردد. همچنین بهره برداری از اگروفارستری مناطق خشک پتانسیلی برای حل مسایل جهانی نظیر بیابان زایی، گرم شدن زمین (از طریق افزایش ترسیب کربن) و حفاظت از تنوع زیستی خواهد بود که خود نیازمند حمایت سیاسی بین المللی بیشتر برای اگروفارستری مناطق خشک خواهد بود.