سیاست تامین مسکن اجتماعی حداقل شهری در ایران (مطالعه موردی شهر بابل)

برنامه ریزی شهری در ایران همواره از رویکرد برنامه ریزی سنتی تاثیر پذیرفته است و بر این اساس اغلب تبعات مثبت برنامه های شهری نصیب گروه های با درآمد بالاتر می شود. از این رو سیاست های تامین مسکن گروه های کم درآمد شهری، غالبا متوجه گرو ه های غیرهدف می گردند و در نتیجه این گروه ها نه تنها به حاشیه این برنامه ها، بلکه عملآ به سوی حاشیه شهرها و حاشیه نشینی رانده می شوند . از سال 1999 با تاسیس سازمان ائتلاف شهرها و با پشتیبانی بانک جهانی و مرکز ، UN HABITATاستراتژی توسعه شهری (CDS) معتقد است که با هدف کاهش فقر شهری و بهبود مسکن گروه های کم درآمد، در بیش از 250 ‏شهر جهان سومی اجرا شده، که نتایج موفقی نیز داشته است . رهیافت شهرهای جهان سوم، آ ینده هم اکنون است؛ و از این رو فارغ از اهداف بلندمدت و انعطاف ناپذیر طرح های جامع و با تاکید بر اصل اجرا و مشارکت شهروندان، با چالش های روزمره آنان از جمله مسکن، مستقیمآ روبه رو می شود و نیز بخش عمده ای از امکانات مورد نیاز طرح ها از جمله نیروی انسانی، مدیریت و مصالح ساختمانی را از طریق منابع محلی تامین می کند. در تحقیق حاضر 23 ویژگی 330 ‏خانواده ساکن واحدهای اجاره به شرط تملیک شهربابل ، که هم سو با سیاست تامین مسکن گرو ه های ک م درآمد احداث شده اند، جمع آوری گردید . نحوه تامین منابع مالی و بازپرداخت آنها، بعد خانوار، اشتغال، میزان درآمد و تحصیلا ت ، معیارهای انتخاب مسکن و هزینه های رفت و آمد، از مهم ترین این ویژگی ها محسوب می شوند. تجزیه و تحلیل نتایج به دست آمده نشان می دهد که گرچه هدف اصلی احداث این خانه ها تامین مسکن گروه های کم درآمد شهری دربابل بوده است، اما اغلب ساکنان آنها، متعلق به گروه های متوسط و متوسط به بالا هستند. مقاله حاضر سعی بر آن دارد تا ضمن بررسی و تحلیل سیاست های تامین مسکن در در ایران، به اهمیت و جایگاهCDS این حوزه بپردازد

Keywords:

تامین مسکن , برنامه ریزی سنتی , گرو ههای کم درآمد , رویکرد CDS , شهر بابل