اثر بخشی آموزش خودمتمایز سازی مبتنی بر آمیزه های دینی بر دلبستگی و رضایت از زندگی زوجین ناسازگار

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی آموزش خودمتمایزسازی مبتنی بر آمیزه های دینی بر دلبستگی و رضایت از زندگی زوجین ناسازگار شهرستان اهواز بوده است. طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون، پس آزمون، پی گیری و گروه کنترل بوده است.جامعه آماری این پژوهش شامل 45 زوج واجد تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان درمانی شهر اهواز در سال 2893 استکه از لحاظ طول مدت ازدواج، سن، وضعیت اجتماعی اقتصادی، عدم ابتلا به بیماری های جسمانی، دارا بودن یک انحراف معیار پایین تر از میانگین در پرسشنامه رضایت از زندگی و سایر متغیرهای مورد نظر در پژوهش کاملا همتا بودند. سپس به طور تصادفی تعداد 30 زوج انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش شامل مقیاس دلبستگی بزرگسالان و مقیاس رضایتاز زندگی بود. گروه آزمایش طی 3 جلسه متمایز سازی مذهب محور تحت مشاوره و روان درمانی قرار گرفتند. اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. نتایج حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل آشکار ساخت که از لحاظ میزان دلبستگی و رضایت از زندگی میان دو گروه؛ آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین در گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل، میزان دلبستگی اجتنابی و اضطرابی کاهش اما دلبستگی ایمن و رضایت از زندگی افزایش یافت. به این معنا که آموزش خود متمایز سازی بر دلبستگی و رضایت از زندگی زوجین ناسازگار تاثیر مثبت داشته است. این نتایج در دوره پی گیری کماکان تداوم داشته است.

Keywords:

خودمتمایز سازی , دلبستگی , رضایت از زندگی , ناسازگار