رابطه معماری پایدار با معماری بومی و سنتی ایران

ساکنان و پدیدآورندگان آثار مدنی و معماری در ایران ، یکی از بارزترین وجوه شناسایی قوانین حاکم بر عالم وجود را در جهت ایجاد محیط مناسب زندگی انسان ،تجلی کالبدی بخشیده اند . این آثار در گذشته اصول و روش هایی را به کار گرفته اند که نه تنها تخریب و ضایعه ای را بر محیط تحمیل نمی کرده اند ،بلکه همواره به عنوان عالم کمال بخشیدن به ماده و نه تنها پاسخگو به نیاز های انسان که در جهت رشد و تعالی او ایفای نقش نموده اند . در این نوشتار طبیعت و معنای گسترده آن مورد بررسی قرار گرفته است که می تواند تعیین کننده رابطه ی سه گانه ی انسان ،طبیعت و معماری باشد .در نظر گرفتن نقش انسان و همچنین معماری به عنوان یک فرآیند که منجر به پایداری می گردد .از نکات مهم دیگر در اصلاح رابطه انسان ،طبیعت و معماری میباشد .در تقابل با آثار معماری سنتی ایرانی ،معماری معاصر ایران با تمرکز بر جنبه ی مادی و اقتصادی درآمدزایی و غفلت جامعیت حیات انسان در تقابل با اصولی قرار گرفته است که می توان از آنها به عنوان مبانی توسعه پایدار یاد کرد .در تبیین این موضوعات ،مقله حاضر پس از ذکر مقدمه ای ، عناوین زیر مورد بحث قرار خواهد داد: معماری بومی ،مبانی معماری سنتی ایرانی ،مبانی معماری پایدار ،معماری پایدار ویژگی های زمینه ای بومی و رویکرد معماری پایدار در اصول معماری ایرانی ،نتیجه گیری

Keywords:

معماری بومی , معماری پایدار , فرآیند معماری , طبیعت