بررسی تمرکز فضایی کاربری گردشگری در کلانشهر تبریز با استفاده از مدل LQ

صنعت گردشگری بعد از صنایع نفت و خودرو به عنوان یکی از پردرآمدترین صنایع به حساب می آید و پیش بینی می شود که تا سال 2020 میلادی در صدر جدول قرار گیرد. در حال حاضر 12 درصد از حجم کل نقدینگی اقتصاد جهان متعلق به این صنعت می باشد، به طوریکه به ازای ورود هر گردشگر 5 شغل جدید به وجود می آید. سازمان ملل متحد و کشورهای مختلف از گردشگری با عنوان صنعت یاد می کنند. گردشگری گرچه ریشه در تاریخ دارد اما با تحولات بعد از جنگ جهانی اول به جهت توسعه، بخصوص در کشورهای جهان اول به دلیل انباشت سرمایه و رشد تکنولوژیکی در بخش های حمل و نقل وارتباطات رابطه دارد. صنعت گردشگری بخش های مختلفی دارد وگردشگران خود به انواع مختلفی تقسیم بندی می شوند همچون توریسم فرهنگی و اجتماعی، توریسم درمانی، توریسم آموزشی، توریسم مذهبی و. . . . ممکن نیست هر شهر و منطقه ای در تمامی این بخش ها دارا مزیت نسبی ویا مطلق باشند ولی هر منطقه و هرشهر در خود جاذبه هایی دارد که برخی از آنها منحصر به فرد هستند و گردشگران مخصوص خود را دارند. کلان شهر تبریز با داشتن جمعیتی بالغ بر 2 میلیون نفر، کارخانه های بزرگ صنعتی، همسایگی با سه جمهوری، دارای سابقه کهن و اماکن تاریخی بسیار، شهر اولین ها و بسیاری موارد دیگر می تواند بعنوان قطب گردشگری عمل نماید و برای رسیدن به این منظور باید با شناخت مناطق گردشگری، برنامه ریزی و مدیریت صحیح از پتانسیل های موجود به نحو احسن استفاده نمود. در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و به کمک روش های آماری و مدل کاربردیLQ، چگونگی و میزان تمرکز فضایی کاربری گردشگری در شهر تبریز مورد بررسی قرار گرفته است نتایج حاصل از بررسی کاربری های زمین شهری به سوی قطبی شدن و یا تخصص گرایی و تمرکز در مکانهای خاصی از شهر می باشد.

Keywords:

گردشگری , مدل LQ , کلانشهر تبریز