کشور ایران یا توجه به قرارگیری در منطقه خشک و نیمه خشک جغرافیایی و بارش کمتر نسبت به میانگین جهانی برای تامین آب مورد نیاز کشاورزی و حتی آشامیدنی دچار مشکلات زیادی شده است از آنجا که دسترسی به آب های سطحی رودخانه های دائمی برای کل کشور امکان ناپذیر نمی باشد ناچار به استفاده از منابع آب های زیر زمینی شده ایم که این روند در چند دهه اخیر بسیار رشد یافته و از طرف دیگر حفر چاه های غیر کارشناسی و غیر مجاز ضربه جبران ناپذیری به منابع آب زیر زمینی وارد نموده است با توجه به اینکه با وضعیت فعلی استفاده از منابع اب زیر زمینی در بیشتر مناطق تنها راه برای ایجاد حیاط و زندگی در منطقه است و سرعت تغذیه طبیعی این منابع ثابت و از طرفی سرعت برداشت از منابع روز به روز افزایش می یابد ناچار به استفاده از طرح های
تغذیه مصنوعی منابع آب زیر زمینی خواهیم بود در میان تصمیم گیری درست در مورد استفاده از کدام یک از روش های
تغذیه مصنوعی با توجه به مکان اجرای طرح و بکارگیری تجارب بدست آمده از پروژه های قبلی بسیار مهم و ضروری می باشد از این در این مقاله به بررسی روش های مختلف اجرای طرح های
تغذیه مصنوعی پرداخته می شود و در نهایت به جمع بندی در مورد مطالب ذکر شده و بهترین روش های
تغذیه مصنوعی اشاره خواهد شد