جایگاه مصالح در معماری پایدار

معماری پایدار یکی از جریان های مهم معماری معاصر است؛ جریانی که عکس العملی منطقی در برابر مسائل و مشکلات به وجود آمده عصر صنعت به شمار می رود. همانگونه که می دانیم با انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی- تکنولوژیکی در عرصه معماری ، معماری بومی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر برمی افراشت، به دست فراموشی سپرده شد. معماری مدرن نیز که زاده این تحولات بود، به طور کل بستر شکل گیری معماری را نادیده گرفت. دهه 70 ( اواخر معماری مدرن ) را می توان دهه آگاهی یافتن از بحران های زیست محیطی نامید که عکس العمل هایی را در دنیا ایجاد کرد که توسعه پایدار یکی از آنهاست. توسعه پایدار که در دهه 70 مطرح شد، حاصل شناخت عمیق نسبت به محیط پیرامون بوده است. از آنجا که طبق آمار، 50 درصد ذخایر سوختی در ساختمانها مصرف می شود، لذا جستجوی راه حل اساسی برای این معضل بدیهی می نماید و در عین حال علاوه بر توجه به طبیعت، توجه به انسان نیز در اهم موارد قرار گرفت بر این اساس توسعه پایدار در سه حیطه دارای مضامین عمیقی شد: -1 پایداری محیطی 2- پایداری اقتصادی 3- پایداری اجتماعی در روند شک لگیری یک بنا نیز تا پایان عمر آن سه مرحله تعیی نکننده را می توان نام برد مرحله نخست ساختن بنا، مرحله دوم بهر هبرداری و دیگری تخریب آن است ، در هر یک از این مراحل ما نسبت به محیط اطراف بنا تعرض کرده و سیستم تعادلی آن را برهم زده ایم. در این راستا مصالح ساختمانی نقش مهمی را در پایداری ایفا می کنند در واقع آنچه که ماهیت یک بنا را شکل می دهد مصالح هستند ، بنابراین به بررسی تاثیر مصالح در سه مرحله ذکر شده و با توجه به مضامین توسعه پایدار م یپردازیم

جایگاه مصالح در معماری پایدار Keywords:

معماری پایدار , مصالح ساختمانی , نگاه سیستمی