رد پای ترجمه در مثنوی مولانا

ترجمه در گذشته بصورت شفاهی در قلمرو مذهب رواج داشته است و روحانیون برای تفهیم مردم از کلام خداوند آنچه را مبهم می نمود ، مورد تفسیر قرار می دادند . مولانا نیز در جای جای مثنوی از این تفاسیر برای بیان قصص ز یادی بهره گرفته است اما در این مقال منظور ما از ترجمه در مثنوی ، بررسی این قصه های تفسیری و اشاره به صنعت تلمیح و تضمین آیات و احادیث در اشعار مولانا نمی باشد ، بلکه هدفمان معرفی قصه هائیست که بصورت شعر یا حکایات در کتابهای عربی موجود بوده است و مولانا با ترجمه آنها و ریختنشان در قالب کلام فارسی ، قصه آن را در مثنوی خویش گنجانده است . به این ترتیب می توان مولوی را خط رابط میان دو زبان فارسی و عربی دانست که در تغذیه فرهنگی و هنری ادبیات ما نقش موثری داشته است .