نقش استراکدا در یافته های زمین - باستان شناسی

طی سال های اخیر، زمین - باستان شناسی مورد توجه خاصی قرار گرفته و تلاش های زیادی برای ترکیب علوم زمین باستان شناختی از قبیل زمین ریخت شناسی، رسوب شناسی، میکرو دیرینه شناسی و ژئوشیمی با رویکرد فرهنگی باستان شناختی انجام شده است. اولین تعریف از زمین باستان شناسی به عنوان « ابزاری برای فهم زمینه ی یافته های باستان شناختی » (Davidson and Shackley: 1976) به اواخر دهه ی هفتاد بازمی گردد و از آن زمان تاکنون در مسیر رشد خود، تحقیقات میان رشته ای بیشتری را دربر گرفته است. استراکدا و فرامینیفرا به عنوان شاخص های محیط های دیرینه، بطور بسیار مؤثری در سیستم های دریایی حاشیه ای مورد استفاده قرار گرفته اند زیرا نسبت به شوری و دما فوق العاده حساس می باشند که از این میان یافته های مربوط به استراکدها در مقایسه با دیگر میکروفسیل ها از انسجام و دقت بالاتری برخوردار است. بنابراین، استراکدها در یافته های زمین - باستان شناسی نقش مهمی ایفا می کنند، زیرا آنها در همهی بومگاه های آبزی از آب های شیرین گرفته تا دریاها، شاخص های دیرینه محیطی ارزشمندی محسوب می شوند. علیرغم گستردگی و تنوع استراکدها در محیط های باستان شناختی، اما توجه به کاربرد آنها و نتایجی که از تأثیر آنها در تحلیل محیط های دیرینه در خدمت یافته های باستان شناسی، به ویژه در کشور ما بدست می آید، مورد غفلت قرار گرفته است. نخستین مقالات منتشر شده با تحلیل های زمین - باستان شناسی با محوریت استراکدا در دهه ی هشتاد ارائه شد (Robinson: 1984). اما به نظر می رسد تنها در دهه ی نود، با اتخاذ رویکردی سیستماتیک در تحقیقات استراکدا در کاوش های باستان شناسی، زمین - باستان شناسی، استراکدی جایگاه خود را یافته است که از جمله ی تحقیقاتی از این دست، می توان از کشاورزی مایا ، پیدایش انسان نوسنگی در ساهارای مرکزی، سکونت انسان ماقبل تاریخی در آمریکای شمالی و نیز رویکرد سیستماتیک به تحقیقات استراکدی در کاوش های باستان شناختی نام برد (Mazzini et al., 2014).