اصول طراحی محوطه مهدکودک براساس ارتقاء خلاقیت کودکان

در سالهای اخیر، جمعیت قابل توجه کودکان در ایران، سبب توجه ویژه به محیط آموزشی آنان شده است. در ایران، اکثر مهدکودکها در فضاهای فاقد طراحی مناسب و یا در فضاهایی با کاربری غیرآموزشی (مانند خانه) تأسیس میگردند. از آنجایی که مهدکودک محیطی برای یادگیری و تربیت نسل آینده میباشد؛ دارای اهمیت ویژهای است. از طرفی کودکان امروز ایران بیشتر در محیطهایی رشد میکنند که برایشان خستهکننده است؛ محیطهایی نظیر مدارس و کلاسهای فوقبرنامه که امکان نظارت مستقیم بزرگسالان بر آنها وجود دارد. کودکان به جای تجربه محیط و ماجراجویی در دنیای پیرامون، در جستجوی هیجانها، افسانهها و تقلید از تلویزیون و بازیهای کامپیوتری هستند. به این ترتیب آنها دوران کودکی تصنعی را که توسط بزرگسالان پرداخته شده است را سپری میکنند. مهمترین پیامد منفی اینگونه رشد کودکان در شهرهای کنونی این است که نمیتوان از این کودکان انتظار انسانهای جسور، 7 تا 4خلاق و کنجکاو را داشت. طراحی فضاهای ویژه کودکان از آن جهت اهمیت دارد که در سنین سالگی تخیل کودکان جنبه عملی پیدا کرده و در طول این سالها کودک از محیط تأثیر بیشتری میگیرد. بنابراین اگر محیط و محوطه آن بگونهای طراحی شود که تشویق کننده خلاقیت باشد؛ نسل آینده نیز انسانهایی خلاق خواهند بود. هدف از پژوهش حاضر، تدبیر ایدههای طراحی منظر، در محوطه مهدکودک با رویکرد ارتقاء خلاقیت آنان است تا با بکارگیری ایده حاصل در طراحی منظر مخصوص کودکان، انگیزش کودک برای بازی ارتقاء یافته، قدرت تخیل و کنجکاوی وی افزایش یابد و در نهایت منجر به پرورش خلاقیت وی شود. نتایج پژوهش بر مبنای استدلال منطقی منجر به تهیه اصول معمارانه برای طراحی منظر کودکستان جهت ارتقاء و انگیزش خلاقیت کودکان میشود؛ ازجمله این اصول میتوان به دسترسی به آب و مصالح شکلپذیر، استفاده از تندیس، انعطافپذیری، پیچ و خم و ساختارشکنی اشارهکرد. روش تحقیق این نوشتار از نوع توصیفی-تحلیلی است.

Keywords:

معماری منظر , خلاقیت , محوطه مهدکودک , اصول طراحی