تحلیل اسمای خاص از دیدگاه جان استوارت میل و میرزا مهدی اصفهانی

یکی از مباحث مهم که امروزه در فلسفه ی زبان مطرح است، مبحث ماهیت نام ها و اسامی است. برای فیلسوفان زبان این پرسش مهم است که اسمای خاص و نیز اسمای جنس چگونه دلالت خویش را به انجام می رسانند؟ در پاسخ به این پرسش محققان چندین نظریه ارائه کرده اند. اما این بحث همچنان زنده و جالب است و می توان به طور جدی آن را در آثار جدیدتر نیز پی گرفت. از آنجا که این بحث در آثار جان استوارت میل (J. S. Mil) ریشه دارد و او نیز به دیدگاه خاصی، با عنوان نظریه مصداقی معنا در باب دلالت اسمای خاص باور دارد، محققان همواره در آغاز این بحث به نظریه ی میل اشاره کرده ، آن را نقد می کنند و سپس دیدگاه خود را مطرح می سازند. اما از آنجا که طرح نظریه ی میل تنها جنبه ی تاریخی و حاشیه ای دارد، چندان به درستی و دقت انجام نمی پذیرد. از این رو، به نظر می آید بازخوانی، گزارش و تحلیل نظریه ی میل در این زمینه به دور از درستی و نادرستی آن مناسب باشد. با توجه به اینکه نظریه ی میل در برخی از تنسیق هایش با دیدگاه یکی از محققان اسلامی، یعنی میرزا مهندی اصفهانی شباهت بسیار دارد، در این مقاله، ضمن گزارش و تحلیل نظریه ی میرزا مهدی اصفهانی، دیدگاه او را با نظریه ی جان استوارت میل مقایسه و تطبیق کرده ایم.