تجربه ی عرفانی و داروهای روان نما

پیش از هر چیز بر راقم این سطور فرض است که پیرایه ی ابهام و اجمال از چهره ی مفاهیم اصلی و محوری تحقیق حاضر بزداید. محققان عرفان پژوه درباره ی حدود و ثغور مفهومی و مصداقی اصطلاح «تجربه ی عرفانی» آرای گوناگونی ارائه کرده اند. این مقاله جایگاه قضاوت درباره ی این آرا نیست. برای پرداختن به مباحث صلی این مقاله، مرادمان از تجربه ی عرفانی در تحقیق حاضر را، صرف نظر از برخی تأملات، چنین بیان می کنیم : الف) تجربه ای که در آن وحدت (=عینیت) یا اتحاد تام با همه ی موجودات یا با واقعیتی متعالی ادراک می شود و تمایز میان فرد صاحب تجربه و متعلق تجربه یک سره از میان بر می خیزد؛ یعنی «من» صاحب تجربه، به تمامه در همه ی موجودات یا در یگانه موجود، منجذب و مستهلک می شود و دوگانگی عالم/معلوم، رخت بر می بندد ( انجذاب تام ) و ب ) تجربه ای که در آن وحدت یا اتحاد با همه ی موجودات یا با واقعیتی متعالی ادراک می شود، اما در حال و زمان تجربه، آگاهی از تمایز میان «خود» یا فرد صاحب تجربه و متعلق تجربه برقرار است؛ یعنی فرد به عنوان ادراک کننده ای متمایز، در برابر همه ی موجودات یا واقعیتی متعالی قرار می گیرد و به عبارت دیگر، «من» با همه ی موجودات یا با واقعیتی متعالی مواجه و رو به رو می شود و در محضر آنهاست ( انجذاب ناقص ).