فلسفه همچون زندگی سعادت به مثابه بنیاد فلسفه در اندیشه ی ارسطو

فلسفه، برترین شیوه ی زندگی انسان ؛ ارسطو انسان را موجودی می داند که همواره می خواهد، اراده می کند و به سوی خواستش حرکت می کند و در ابتدای اخلاق نیکوماخوسی، حقیقت وی را چنین تصویر می کند. در نگاه او، طلب، جوهر جان آدمی است و کسی که «نمی خواهد» چونان جماد مرده شمرده می شود. از این رو، مبدأ و مقصد تمام افکار و اعمالش مطلوبی است که می طلبد، غایتی است که دنبال می کند، آشکارا آن را خیر خود می داند و درست به همین دلیل انتخابش کرده و برای دست یافتن بدان می کوشد، از این رو، به درستی گفته شده است که خیر آگاثس (=αγαθός ) غایت همه چیز است. ( اخلاق نیکوماخوسی، 2-3 الف 1094 ) اما غایت هایی که انسان در پی آنهاست، متفاوت اند: بعضی خود اعمال اند و بعضی دیگر، نتایجی بیرون از اعمال هستند که آنها را به وجود می آوردند. ( اخلاق نیکوماخوسی، 3-5 الف 1094 ) . غایت هایی که خود، فی نفسه، خواسته می شوند نتیجه این ضرورت عقلی هستند که امکان ندارد هر چیز را برای چیزی دیگر به نحو نامتناهی بخواهیم؛ زیرا خواست باید به غایتی منتهی شود. پس از سر ضرورت باید غایتی نهایی وجود داشته باشد که به همه ی غایت های واسطه معنا بخشد.