معنا به مثابه تجربه

در این مقاله در صددم تا با نقد نظریه های معنایی مختلف، این پیش فرض را به چالش بکشم که معنا، بخشی از زبان است و در نتیجه برای برقراری ارتباط زبانی میان انسان ها، اشتراک معنایی میان آنها ضروری است. در این مقاله ضمن نقد سه دسته از نظریه های ارجاعی، ساختاری و کاربردی نشان خواهم داد که هیچ یک از این نظریه ها نمی توانند ثابت کنند که برداشت آنها از معنا، «اشتراک پذیری» آن را ثابت می کند. سپس با تکیه بر تفسیر تازه ای از نظریه ی معنایی ویتگنشتاین متأخر، نشان خواهم داد که معنا امری شخصی و مبتنی بر تجربه های فردی است. همچنین برقراری ارتباط میان انسان ها نه اشتراک گذاری معنا، بلکه هماهنگ زبیستی - رفتاری میان آنها است.

Keywords:

معنا , کاربرد , اشتراک معنایی , ویتگنشتاین , هماهنگی زیستی - رفتاری