اقامتگاههای سنتی؛ محرکی برای بازآفرینی بافت تاریخی شهر کاشان

از نیمه دوم قرن 02 میلادی نگرش توسعه درونی در برابر سیاست توسعه برونی شهری قوت گرفت که در پی احیای مجدد هستههای مرکزی و بافتهای تاریخی شهرها برآمد. پس از جنگ جهانی رویکردهایمختلفی جهت مرمت بافتهای شهری به کار گرفته شد ازجمله، بازسازی، نوسازی، توسعه مجدد، بازآفرینی و رنسانس شهری. طی دهههای اخیر، مهمترین رویکرد در مرمت بافتهای شهری، رویکردبازآفرینی و رنسانس شهری بوده است که دربردارنده برنامههای ارتقای کیفی بافتهای شهری با اهداف یکپارچه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، کالبدی و زیستمحیطی است. همچنین گردشگری بهعنوان یکیاز مهمترین راهبردهای برای ارتقای موقعیت اقتصادی شهرها، بازآفرینی شهری را موجب می شود. در سالهای گذشته، حفاظت از بناهای تاریخی و استفاده مجدد از آنها بهعنوان محرکهایی برای توسعهبافتهای تاریخی در نظر گرفتهشده است که میتواند توسعه صنعت گردشگری و درنهایت بازآفرینی بافت تاریخی را در پی داشته باشد. در شهر کاشان نیز تغییر کاربری بناهای تاریخی مسکونی و تبدیل آنبه اقامتگاه سنتی رشد چشمگیری داشته است. به همین منظور هدف از این پژوهش، اثر سنجی نتایج حاصل از اعمال این سیاستها در بافتهای تاریخی شهر کاشان است. در این راستا جهت انجام این پژوهش با تکیه بر مسئله پژوهش از روشهای توصیفی تحلیلی استفاده شده است. با تکیه بر دادههای - تاریخی و روندی سیر تغییر شرایط گذشته و آثار آن بهصورت توصیفی بیانشده و با استفاده ازپیمایشهای میدانی از روشهای تحلیلی بهره گرفته خواهد شد. معیارهای موردبررسی در 3 بعد اقتصادی، اجتماعی و کالبدی سنجیده شدهاند که نتایج حاصل تحلیلها نشان میدهد ایجاد اقامتگاههای سنتی بر بهبود شرایط بافت تاریخی شهر کاشان و احیای آن محدوده در سه مؤلفه ذکرشده اثرات قابلتوجهی داشته است و موجبات بازآفرینی بافت را فراهم کرده است.

اقامتگاههای سنتی؛ محرکی برای بازآفرینی بافت تاریخی شهر کاشان Keywords:

بازآفرینی , محرک توسعه , اقامتگاه های سنتی , کاشان