بررسی تاثیر فضا های نیمه خصوصی مجتمع های مسکونی بر افزایش حس واحد همسایگی و تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: شهرک اکباتان)

با توجه به رشد روز افزون و افزایش مهاجرت به شهرهای بزرگ و از سوی دیگر افزایش قیمت زمین و متعاقبا افزایش تراکم، به ناچار خانههای سنتی جای خود را به آپارتمان ها و بعضا ساختمان های بلند مرتبه داده اند. انسان ذاتا موجودی اجتماعی آفریده شده است و از نظرجسمی و روحی نیازمند ایجاد روابط و تعاملات اجتماعی با هم نوع خود می باشد. از این رو با توجه به مشکلات و اثرات منفی آپارتماننشینی، لازم است طراحان و دست اندرکاران این حرفه مکان هایی طراحی کنند که جوابگوی نیاز به تعاملات ساکنین را داشته باشد.در این پژوهش فرض بر آن پیش رفته است با افزایش تعداد ساکنین در مجتمع های مسکونی میزان تعاملات بین ساکنین کاهش می یابدو این دو مقوله نسبت عکس با یکدیگر دارند. از این رو برای آزمون فرضیه، شهرک اکباتان به عنوان نمونه موردی انتخاب گردید و تأثیرافزایش ساکنین بر روابط و تعاملات ساکنین این شهرک مورد بررسی قرار گرفت. در همین راستا، تعداد 150 پرسشنامه داخل ورودی ها ولابی های این شهرک مسکونی توضیع گردید. بعد از جمع آوری پرسشنامه ها، اطلاعات مربوط به هر سوال دسته بندی شد و پس ازتجزیه و تحلیل داده ها نتایجی به دست آمد که نشان داد افزایش ساکنین با تعاملات اجتماعی و حس همسایگی رابطه ای عکس دارد . درنهایت با توجه به این رابطه و به منظور مقابله با کاهش روابط ساکنین، راهکارهایی برای بالا بردن سطح تعاملات اجتماعی و افزایش حسهمسایگی در مجتمع های مسکونی مطرح گردید.

Keywords:

مجتمع های مسکونی , فضاهای نیمه خصوصی , همسایگی , تعاملات اجتماعی