واکاوی درون مایه های عرفانی مولانا جلال الدین رومی و مقایسه آن با عرفانهاینوظهور اوشو و دالایی لاما

مفهوم عرفان دارای گستره عظیم از تعریف و مبانی شناختی در بین اقوام وملت های گوناگون در طول تاریخ بوده است وهر کدام با استفاده از این روش که دارای ابعاد، دینی ، فلسفی و روحانی بوده است؛ در جهت رسیدن به تکامل درونی از جنبه نظریات و دید گاه های عرفانی خود بوده اند. در حالی که پیدایش عرفان و تصوف در قرون متمادی به صورت مختلف پدیدار شده است، و در قالب عرفان حقیقی وغیرحقیقی رشد یافته است. به نظر می رسد که عرفان در نزد مولانا معیار و ملاک عرفان عاشقانه حقیقی در نیل به پروردگار می باشد. همچنین بررسی نگرش های عرفانی و آراء وی در خصوص مراحل شکل گیری عرفان واقعی در مثنوی و رفع موانع بر سر راه آن تاکید می ورزد از سوی دیگر در مقابل تفکرات عملی عرفان نوظهور که به عنوان معضل روزگار معاصر بدل شده است. هر چند عرفان مولوی در تکاپوی دست یابی به اوج عرفانی یعنی راهی مطمئن اکه به معرفت عمیق از خدا بیانجامد؛ بوده است و در تضاد با آن، با عرفانهای نوپدید اوشو ودالایی لاما مواجه می شویم ،که اندیشه هایی به دور از معرفت خدایی را رواج می دهند.

Keywords:

عرفان , مولوی , عرفانهای نو ظهور , اوشو , دالایی لاما