ضرورت توسعه صنعت گردشگری در جهت توسعه پایدار شهری

امروزه صنعت گردشگری به عنوان بزرگترین صنایع خدماتی دنیا اهمیت روزافزونی یافته است. به گونه ای که صنعت گردشگری با صنایعی چون نفت و خودروسازی رقابت می کند و یکی از مهمترین عوامل موثر در توسعه کشورها است به طوری که به واسطه آن فرصت های شغلی، تعاملات اجتماعی و فرهنگی و حتی برنامه های حفظ محیط زیست ایجاد می شود. بسیاری از کشورهای پیشرفته و کشورهای در حال توسعه این صنعت را در اولویت های اول اقتصادی خود قرار داده اند و با برنامه ریزی های خردمندانه توانسته اند سهم بالایی از بازار جهانی گردشگری را به خود اختصاص دهند. به همین علت است که امروزه به عنوان صنعت گردشگری از آن یاد شده است. گردشگری و توسعه آن امری است که روز به روز به اهمیت آن افزوده می شود. گردشگری صنعتی خدماتی است که به ارائه مطلوب خدمات به گردشگران وابسته است پس بنابر این شناسایی و درک انتظارات و ادراکات گردشگران و برآوردن حس رضایتمندی گردشگران از اهمیت بسزایی برخوردار است. گردشگری از قرن بیستم به منزله یک صنعت به شمار می رود. موفقیت صنعت گردشگری در سه دهه اخیر انکار ناپذیر است. این موفقیت نشان می دهد که تقاضا همچنان در آینده رو به افزایش خواهد بود. صنعت گردشگری سالانه بیش از 400میلیارد دلار روزانه روانه صندوق کشورهایی می کند که به صورت فعال در این بازار حضور دارند. در دهه های اخیر گردشگری شامل هرگونه مسافرتی می شود که شخص به واسطه آن از محیط کار یا زندگی خود خارج شود. به کسی که گردشگری می کند گردشگر، سیاح یا توریست گفته می شود. در مجموع گردشگری به مجموعه فعالیتی اتلاق می شود که در جریان مسافرت یک گردشگر اتفاق می افتد، این فرآیند شامل هر فعالیتی از قبیل برنامه ریزی سفر، مسافرت به مقصد، اقامت، بازگشت و حتی یاد آوری خاطرات آن نیز می شود. در این پژوهش سعی بر آن شده تا بر اساس فعالیت های میدانی(پرسشنامه، مصاحبه و کاوش های تطبیقی باستان شناسی توسط نگارنده و ...) و کتابخانه ای با رویکرد ضرورت توسعه صنعت گردشگری در جهت توسعه پایدار شهری و در فرآیندی تکاملی، پویا و یکپارچه و عوامل در آمدزا و نیازهای بلند مدت توسعه ای در این بخش، بستر سازی لازم را در راستای توسعه پایدار گردشگری و شهری فراهم نماید. بر این اساس سه رویکرد اساسی در تدوین برنامه توسعه گردشگری با محوریت بخش های صیانت و نظارت و بهره برداری عقلانی از آثار باستانی به شرح ذیل مد نظر قرار گرفته شده است. اول : رویکرد حفاظت محور، به معنای صیانت از میراث تاریخی، معنوی، و طبیعی با توجه به اصل بهره برداری پایدار از منابع، که سهم نسل های آینده را از این مواهب تضمین نماید. دوم: رویکرد توسعه محور، که توجه به مقوله عوامل رشد اقتصاد گردشگری بر مناطق به فرآیند تدوین برنامه گردشگری منجر می شود. سوم: رویکرد یک پارچه گرا در برنامه ها و اعمال سیاستها، که بر همکاری مسنمر و تعاملی بین بخش های مرتبط با فعالیت های گردشگری و ناظر بر میراث تاریخی، معنوی و طبیعی تاکید دارد. در این رویکرد اسنفاده از توانهای مشارکتی اجتماع در تبیین برنامه ها و مشارکت آگاهانه و فعالانه در اجرای برنامه ها شرطی اساسی تلقنی می شود. از مهم ترین نتایج این پژوهش حفاظت آثار باستانی و جذب و بررسی پیشنهادات فرهنگی و اقتصادی در حوزه صنعت توریسنم و گردشگری راههای برقراری ارتباط و آشنایی با آئین ها و متد جدید جهت استفاده مقاصد و در آمدزایی در صنعت گردشگری در جهت ضرورت توسعه پایدار شهری می باشد.

Keywords:

صنعت گردشگری , توسعه پایدار شهری , توریست , عوامل در مدزا , ثار باستانی , مدیریت شهری