نتایج به دست آمده از بررسی باستان شناختی بخش میان کوه، شهرستان اردل

منطقه ی میان کوه، در غرب استان چهارمحال و بختیاری، یکی از کم شناخته شده ترین مناطق استان و ایران از نظر باستان شناختی است. ویژگی بارز این منطقه، وجود دره های متعدد با چشمه های فراوان و پوشش جنگلی و کوه های بلند با ارتفاعی بیش از 300 متر است. همچنین این منطقه ماندگاه تابستانی بخش بزرگی از ایل بختیاری است. از سال 1388 بررسی های باستان شناختی این منطقه به سرپرستی نگارنده طی سه فصل تا سال 1390 انجام شد. در مجموع، طی سه فصل، بیشتر بخش های این شهرستان پیمایش و شمار 600 محوطه ی باستانی شناسایی شد که محدوده ی زمانی از پارینه سنگی میانی تا سده های متأخر اسلامی را در بر می گیرند. محوطه های شناسایی شده در طیفی از انواع مختلف از جمله ماندگاه های کوچ نشینی (وارگه)، گورهای پشته سنگی، محوطه-های روباز دوران پارینه سنگی، گورستان های دوران اسلامی، محوطه های استقراری بزرگ، آسیاب، امامزاده، گورستان های دوران تاریخی، دخمه های سنگی یا استودان (بردگوری)، غار و پناهگاه سنگی و تپه دیده می شوند. ماندگاه های کوچ نشینی، گورهای پشته سنگی دوران تاریخی و محوطه های روباز دوران پارینه سنگی از فراوان ترین محوطه های شناسایی شده است.

Keywords:

بررسی باستان شناختی , میان کوه , محوطه ی باستانی , اردل